Anorexia vs Hardlopen

Hardlopen.
Hardlopen is de laatste jaren voor mij een manier geweest en nog steeds is om mijzelf te ontladen en mijn hoofd rustiger te krijgen. Het liefst sta ik nog net voor zonsopkomst op om snel mijn hardloopschoenen aan te trekken en tijdens de zonsopkomst buiten mijn kilometers te maken. De wereld slaap nog en ik ben buiten aan het hardlopen, kijkend naar de natuur die ontwaakt, de zon die opkomt en hoe langzaamaan er steeds meer mensen op straat komen om naar hun werk te gaan. Heerlijk!

Natuurlijk heeft hardlopen ook een keerzijde. Er ligt een dunne lijn tussen hardlopen omdat ik dat nodig heb en ervan geniet en hardlopen omdat het moet. De anorexia kan de sport helemaal naar zich toe trekken en verpesten. Het hardlopen draait dan alleen nog maar om calorieën te verbranden en ik loop dan dwarsdoor de vermoeiheid en pijn heen. Een keer rustiger trainen zit er niet in en ik word boos als mijn lichaam niet snel genoeg was of pijn doet.

Anorexia.
Sinds ik vorig jaar maart uit de kliniek kwam heeft de anorexia steeds meer mij in haar macht. Vorig jaar liep ik ook hard, ik bleek er goed in te zijn, ik liep redelijk snelle tijden en voelde mij de dag dat ik in de ochtend hardgelopen dan was dat ook gelijk een betere dag. Alleen er is een grote MAAR.
Vorig jaar zomer kon ik makkelijk nog ontbijten voordat ik aan mijn 10km begon en daarna nog iets kleins eten was ook geen probleem, maar toen ik geblesseerd was geraakt en niet kon hardlopen of überhaupt bewegen greep mijn anorexia haar kans. Langzaamaan nam ze mij steeds meer over totdat ik nog nauwelijks at. Ik had zelfs dagen dat ik niet at. Alleen mijn gewicht bleef hetzelfde en is nog steeds hetzelfde, wat mijn anorexia steeds sterker maakte. Op een gegeven moment had ik zo vaak pijnaanvallen in mijn darmen dat ik bang werd voor vaste voeding, mijn darmen konden het niet meer aan. Ik moest overstappen op drinkvoeding om de aanvallen te verminderen en ik zit nog steeds voornamelijk op drinkvoeding. Misschien dat ik 1x in de week vaste voeding neem.

De angst voor eten heerst, ik val niet af en zelf drinkvoeding nemen werd een gevecht.

Anorexia vs hardlopen.
Inmiddels ben ik geopereerd aan knie begin juni en mocht ik in juli beginnen met het opbouwen van het hardlopen. Eindelijk na maanden stilzitten mocht ik weer de sport doen waar ik zo van hou. Samen met mijn fysiotherapeut maakte we een plan, ik ging op topsportniveau revalideren zodat ik straks op 20 september aan de start kan staan bij de SocialRun.

De eerste kilometers gingen nog wel oke, ik hoefde er niet van tevoren te eten totdat ik de 3km bereikte. Mijn lichaam begon om voeding te schreeuwen. Het 3x in de week hardlopen en daarnaast nog krachttraining en fietsen hadden mijn reserves opgemaakt. Ik moest weer gaan eten voor mijn trainingen.

Een flesje drinkvoeding voor het trainen was de afspraak die ik maakte, dit ging een tijdje goed alleen op de dagen dat ik niet trainde sloeg ik toch vaak het eten nog over. De afstanden werden steeds langer en ik voelde tijdens het hardlopen hoe mijn lichaam toch langzaamaan afbrak en om calorieën vroeg. Ik kwam opnieuw op de tweesplitsing aan van wel eten en hardlopen & niet eten en stoppen met hardlopen.
De keus maken was zo moeilijk dat ik het nog weken heb uitgesteld, ik ging door met trainen. Precies 2 maanden na mijn operatie bereikte ik mijn eerste 10km en vlak daarna de 12km. De ene week lukte het mij om dat ene flesje te nemen en de andere week totaal niet. Ik kwam weer in gewicht terwijl ik duidelijk meer verbrandde, hier kon ik niet mee omgaan.

Op een gegeven moment voelde ik hoe mijn lichaam kapot ging tijdens het hardlopen, ik loop helemaal niet meer mijn snelle tijden. De frustratie was enorm als ik mijn training moest afbreken, omdat er gewoonweg geen energie meer in mijn benen zat. Ik werd boos op mijzelf dat ik niet onder het uur de 10km kon afleggen en dat ik nadat ik getraind had al mijn energie verbruikt had van de dag.
Mijn fysiotherapeut zei na zijn vakantie dat mijn spieren er klaar voor waren. Klaar om de 48-uurs estafetteloop te doen. Alleen ik wist wel beter, mijn eten was een ramp, ik had wekelijks wel een aanval waardoor ik niks binnenhield qua eten of drinken en ik was en ben totaal uitgeput.
En daar was de tweesplitsing weer. De drinkvoeding nemen en hardlopen of stoppen met drinkvoeding en stoppen met hardlopen. Elke dag kwam dat zelfde gevecht om die keus weer. Huilend nam ik soms de flesjes, ja flesjes want op trainingsdagen moest ik er inmiddels 2. Ik verbrand tijdens het hardlopen van 12km rond de 900kcal en bij de 10km 700kcal, mocht ik dit willen volhouden dan moesten het wel twee flesjes drinkvoeding worden.

Huilend omdat mijn gewicht stijgt en ik het niet begrijp waarom, huilend uit angst voor een pijnaanval en huilend omdat ik soms de training niet kon volbrengen en dan had ik teveel genomen. Mijn begeleiding helpen mij bij het nemen van de drinkvoeding als ik er om vraag. Maar ja het vragen om hulp voor eten is niet wat mijn anorexia wil, die wilt zoveel mogelijk bewegen en dat verdomde gewicht na 1,5 jaar naar beneden krijgen niet omhoog. Het is hardlopen vs anorexia.

Het is nog 2 weken tot de SocialRun en met volle angst ben ik nog 1x keer het gevecht aangegaan. Rationeel weet ik dat ik namelijk die kcal nodig heb om te lopen. Ik heb de langzamere tempo tijdens het hardlopen geaccepteerd en ben nu blij met wat ik heb bereikt in 2,5 maand tijd. Ik loop namelijk wel gewoon even 12km hard.

Elke ochtend neem ik met tranen in mijn ogen het eerste flesje nutridrink, dan wacht ik 30min zodat mijn lichaam het kan opnemen voordat ik vertrek voor het rondje hardlopen. Dan probeer ik in eerste instantie zelf het tweede flesje te nemen als dit niet lukt schakel ik hulp in. Want tja met 2 flesjes heb ik net 600kcal binnen terwijl ik die tijdens de lange duurloop het allang verbrand heb. Op dagen dat ik niet train neem ik nu ook 2 flesjes. Vanaf volgende week komt er op de hardloopdagen er nog een flesje bij ter voorbereiding van de SocialRun.

Elke dag vecht ik opnieuw met het eten, ook al ben ik aangekomen ik moet dit zien vol te houden. Ik voel nog steeds tijdens het hardlopen hoe mijn spieren afbreken, maar het is minder dan in het begin. Sommige dagen lukt het nemen van drinkvoeding helemaal niet door teveel pijn of door pure angst.
Maar elke dag is een nieuwe dag. Inmiddels weet ik dat ik per dag moet leven, omdat ik niet weet hoe mij lichaam functioneert de volgende dag of zelfs nog diezelde avond. Elke dag vecht ik nog tegen de anorexia en probeer ik mij aan het schema met de drinkvoeding te houden, elke dag en elke moment opnieuw de strijd aangaan en de angst onder ogen zien.
Ik kom nog steeds aan in gewicht wat ik niet begrijp, maar ook dit probeer ik zoveel mogelijk los te laten en te focussen op het eten en hardlopen.

Nog 2 weken tot de SocialRun en nog 4 weken tot de Singelloop. Ik ben van plan om ze te gaan lopen en te blijven trainen.

Ik zal nog wel een paar keer op die tweesplitsing van hardlopen vs anorexia staan en opnieuw de keus moet maken. Tot dusver heb ik telkens kunnen kiezen voor het hardlopen, want dit blijft mijn passie. Zelfs los van mijn eetstoornis. Met het hardlopen heb ik een mogelijkheid tot genieten en even vrij zijn. Het is mijn structuur en ik voel mijzelf een stuk zekerder als ik mijn spieren zie vormen. De haat naar mijn uiterlijk zal wel blijven, maar ik kan altijd proberen om het te vormen naar wat wil en kan doen met het lichaam.
Hardlopen staat nu nog op nummer 1, ook al ben ik uitgeput en is het zwaar zodra ik de kans krijg trek ik mijn hardloopschoenen aan en ga trainen.

Ik kan altijd nog kiezen om te stoppen met eten/drinken en hardlopen.