Inmiddels is het al een paar weken geleden dat de ontmoeting heeft plaatsgevonden, maar toch is het nog de moeite waard om er een blog erover te schrijven. Tja, want iemand ontmoeten via social media dat doe je niet zo snel.
Het idee.
Al een tijdje had ik wat meer persoonlijk contact met haar via instagram. We volgde elkaar al ruim 3 jaar en als we elkaar een persoonlijk berichtje stuurde was er een soort klik. Weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven. Op een gegeven moment kwam het op zo’n punt dat we aan elkaar vroegen waar we woonden. Nou, ik kan je vertellen dat was niet bepaald om de hoek. Nieuwegein – Zwolle. Ik als totaal sociaal awkward persoon bedacht ineens dat het misschien wel leuk was om elkaar in het echt te gaan ontmoeten. Dus ik stelde dat voor. Je raad het al, haar reactie was ja en ze was net zo enthousiast. We gingen gelijk een datum plannen en ja hoor de dag en daarmee mijn avontuur stond vast. Twee weken later zou ik met het openbaar vervoer naar Zwolle afreizen.
Een paar dagen later kon ik mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, waar had ik mijzelf nu weer ingewerkt. Even met het openbaar vervoer, wat ik verschrikkelijk vind en haat, om iemand te ontmoeten. Die je eigenlijk niet kent alleen via foto’s en dan ook niet even een klein stukje reizen, nee ik mocht gelijk 1,5uur heen en 1,5uur terugreizen voor iemand waarvan je denkt een klik te kunnen hebben, maar die je nog nooit heb gezien. Goed gedaan Iris, goed gedaan!
Maar toch, ik ging het avontuur aan met in mijn achterhoofd. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ik naar Zwolle reis en dat het helemaal niks is en ik weer omdraai en terugreis.
De dag.
Die ochtend startte gelijk al als een avontuur ik versliep mij. Voor de mensen die mij kennen weten dat die hooguit 2x per jaar gebeurd. Om 7:50 schrok ik wakker en dat terwijl ik om 8:15 echt de deur uit moest om de tram te halen aangezien ik nog op 2 krukken liep. Lekker ouderwets als een student gooide ik mijn ontbijt in mijn tas, nam snel een korte douche en hobbelde naar de tram. Waar ik in alle rust mijn ontbijt kon opeten, want ach Nieuwegein-Utrecht is al 45min reizen. Toen kwam ik voor het eerst sinds 3 jaar op Utrecht Centraal aan. Mensen hadden jullie niet even kunnen waarschuwen dat het totaal verandert is?! Daar stond ik dan als een verdwaalde toerist in mijn geboortestad. Gelukkig vond ik het juiste spoor op tijd en kon Frodo z’n avontuur vervolgen.
Eenmaal in Zwolle aangekomen ontmoette ik A. en de klik die we haddden via de persoonlijke berichtjes, die was er ook gelijk op het moment dat we elkaar zagen. Dus ik was niet voor niks op avontuur gegaan ;-). We besloten om wat te gaan drinken bij Van der Valk en na 1,5uur gepraat te hebben was het voor mij weer tijd om terug te gaan. Ik kan je vertellen de tijd vloog voorbij en ik had totaal geen benul meer van het feit dat ik haar pas die dag voor het eerst zag.
Ze zette mij af bij het station en spraken af om elkaar sowieso binnenkort weer te zien. Een geslaagde ontmoeting!
De terugreis.
Wachtend op de trein richting Utrecht bedacht ik mij hoe het had kunnen lopen en wat een geluk ik had dat ik zo iemand mocht ontmoeten. Normaal gesproken spreek je niet snel af met iemand via social media, iedergeval ik niet. Dit keer ben ik het avontuur aangegaan. Waarom? Het voelde goed, ik heb mijn gevoel gevolgd. Als iemand mij nu zou vragen of ik het zou aanraden om een totaal vreemd iemand die je toevallig volgt op instagram te ontmoeten, dan zou ik niet snel ja zeggen. Het moet echt goed voelen, geen twijfels en 100% zeker zijn dat de foto’s die je ziet ook daadwerkelijk de foto’s van die persoon zijn.
Helaas liep mijn dag niet helemaal goed. In de trein begon de pijn in mijn buik op te zetten en dat verergerde met het kwartier. Tegen de tijd dat ik in de tram zat voelde ik mij al zo ziek dat ik al wist dat ik thuis gelijk mijn bed in moest gaan. Maakt dit dat mijn dag nu verpest was, nee! Ik ben een avontuur aangegaan en heb een goede ochtend gehad. Ik wist dat dit een gevolg kon zijn van deze reis, ik wist dat ik een pijnaanval kon krijgen of dat mijn benen zouden uitvallen door de inspanning en het gebrek aan rust. Toch ben ik het aangegaan, want als ik alleen nog maar zou luisteren naar mijn lichaam dan kom ik het huis niet meer uit.
Soms maak je een keuze in je leven om te proberen een goede ochtend te hebben en als die dan slaagt zoals deze dag. Dan maakt de prijs die je betaald voor die ene keer niet uit. Ja, het doet pijn, ja, ik heb gehuild en ben boos geworden over hoe oneerlijk het is.
Alleen ik ben een avontuur aangegaan, ik heb angsten overwonnen en heb een prachtig mens mogen ontmoeten. Ik heb geleefd, ik heb die dag heel even als een “normaal” mens geleefd.
