Vallen en nog 1x opstaan
Starend naar het bord met eten en de smoothie op tafel voor mij op tafel probeer ik moed te verzamelen.
De toch wel ingecalculeerde terugval in de eetstoornis naar de operatie moest nu wel een eind aankomen. Alleen zoals altijd is het weer moeilijker dan gedacht.
De ingecalculeerde terugval
Op een maandagochtend werd ik geopereerd aan mijn been en daarvoor moest ik minimaal 12 uur van tevoren niet eten en drinken. Vanaf het moment dat ik het hoorde wist ik al dat de anorexia dit zou aangrijpen. De perfecte gelegenheid. Het zou je ook niet verbazen dat het nuchter zijn mij ook erg gemakkelijk afging, zelf toen mijn operatie een uur werd uitgesteld gaf mijn lichaam geen signaal af dat het eten nodig had, bijna 24 uur later.
Eenmaal na de operatie deed ik voor de sier een flesje drinkvoeding opdrinken, alleen maar om naar huis te mogen. De oorlog die uitbrak in mijn hoofd, die was ik even vergeten dat tot de opties behoorde.
Drie hele dagen moest ik rust houden, op de bank zitten met een in verband zittend gestrekt been. Enige mogelijkheid tot bewegen was met 2 krukken naar de keuken of bed, wonend op de derde etage van een appartementencomplex zonder lift zat ik letterlijk opgesloten. De eetstoornis stem werd sterker en sterker met de minuut. Ik kon niet wegen, niet lopen en zat de hele dag stil.
Ik kon niet in zien dat ik voeding nodig had om te herstellen van mijn operatie. Voor de zoveelste keer volledig in de houdgreep van de anorexia, dit keer wel op gezond gewicht. Gezond gewicht zegt totaal niks over hoe ernstig een eetstoornis is!.
De klap en teleurstelling
Daar zat ik dan een week later in de wachtkamer van de fysiotherapeut. Wachtend tot mijn revalidatie kon beginnen en ik eindelijk weer mijn passies kon gaan doen. Eindelijk weer normaal lopen na 6 maanden op krukken en eindelijk binnen afzienbare tijd hardlopen. Nog een paar weken en dan eindelijk weer hardlopen, of wat verlangde ik daar naar. De rust tijdens het hardlopen, de zon zien opkomen wanneer ik vlak voor dat de wereld wakker werd vertrok en klaar was mijn route, dat ik even de wereld voor mijzelf had. De hardloopevenementen die er weer aankomen, de rush en de heerlijke gevoel als het uitliep. Ja, daarvoor had ik alles afgelopen maanden gedaan. Het gevecht met het eten, met mijn zelfbeeld, met mijn pijn, het lopen met krukken en uiteindelijk de operatie.
En toen kwam de klap… de revalidatie ging veel langer duren, met geluk zou ik over een maand weer gewoon 15min lopen i.p.v. beginnen met hardlopen. Nee, hardlopen zou ergens in oktober zijn. Die afspraak verpletterde al mijn dromen/wensen in kleine stukjes. Alles wat ik deze zomer nog wilde doen, alles waar ik mijzelf aan vast had gehouden verdween als grond onder mijn voeten.
De rest van de dag weigerde ik alles, eten, drinken, bewegen, echt alles. Ik kon alleen nog maar huilen in bed. Van vechtlust was niet meer te spreken.
Het telefoontje
De volgende dag was ik nog net zo verslagen als de dag ervoor. Braaf ben ik naar mijn afspraak met mijn psychiater gegaan en zelfs die schrok van mijn lamgeslagen houding. Verslagen, zonder houvast zat ik daar in de stoel en zei geen woord. Ja en toen nam mijn leven een totaal andere wending. HET telefoontje waar ik niet meer op had gehoopt kwam. Het telefoontje met het nieuws dat ik niet meer hoeft te vechten, nou ja mijn gevecht komt een eind aan. Groen licht gekregen voor euthanasie. Ineens lagen de kaarten volledig anders op tafel.
De kaarten liggen ineens anders
Nu heb ik opnieuw een afspraak gehad met mijn fysiotherapeut. Ik heb hem de situatie voorgelegd en uitgelegd. Hij is bereid om mee te werken aan een snellere revalidatie, zodat ik nog mee kan doen aan de social run. Een van mijn wensen, een van de dingen op de bucketlist. Ja, ik heb nog mijn twijfels eerlijk gezegd en komende week blijf ik nog veel erover praten en nadenken. Ik kom er wel uit.
Nog 1x het gevecht starten…
Starend naar het bord met eten en de smoothie op tafel voor mij op tafel probeer ik moed te verzamelen. Er moet nu een eind komen aan het niet eten en drinken, want voor revalideren moet ik voeding binnen krijgen, om te herstellen moet ik eten en drinken. Als ik wil hardlopen moet ik sterk genoeg zijn en om sterk te zijn moet ik de juiste voedingstoffen binnenkrijgen. Met het beetje moed en de angst onder mijn armen moet ik toch beginnen, stoppen met staren en vooral de anorexia negeren.
De tranen stromen over mijn gezicht wanneer ik de eerste hap neem, het gevecht is begonnen en dit keer geef ik niet in wanneer de anorexia schreeuwt.
