Het is inmiddels ruim 5 weken geleden dat ik HET telefoontje kreeg. Het nieuws te horen kreeg dat ik groen licht had om door te gaan in het euthanasietraject. Vanaf dat moment stond mijn leven een tijd lang op z’n op kop en verliep als een rollercoaster. Het kostte 5 weken voordat het besef er echt was.
De eerste dagen/ week bestond vooral uit mensen bellen en spreken om het nieuws te vertellen. Ookal was het voor mij een opluchting dat ik nu eindelijk groen licht had gekregen, toch huilde ik elke gesprek, elke telefoontje weer opnieuw. Ik wist namelijk dat ik degene pijn zou doen met het nieuws. Een week na het gesprek had ik weer een afspraak met het team van de levenseindekliniek (een verpleegkundige en een psychiater) en ja toen kwam de onmogelijke en moeilijkste keus die ik ooit van mijn leven zou en heb moeten maken. Ik moest een termijn/datum bedenken wanneer ik zou willen sterven.
Nou, ik ben al een ramp in keuzes maken en dit was wel een rampzalige dilemma. Elke keer als ik er aan dacht begon ik al te huilen. Gelukkig had ik wel mensen om mij heen waarmee ik kon praten en op momenten dat ik er helemaal doorheen zat, dat ze dan op die momenten ook konden zeggen: “laat het nu maar gewoon even rusten, je hoeft het nu niet te beslissen”
Mijn fysiotherapeut wilde nadat ik mijn situatie had uitgelegd meewerken aan een versneld revalidatietraject, zodat ik de Socialrun nog meekon doen. Dit woog mee in mijn afweging voor het termijn. Samen met mijn begeleider ben ik ook in gesprek gegaan met mijn huisarts en ook hij wilde meewerken qua medicatie. Ik heb nu meer pijnstilling overdag, dit maakt dat de dagen wat dragelijker zijn en ik dus makkelijker dingen kan gaan doen. Nu hoefde nog een persoon meewerken en dat was mijn psychiater.
Vorige week stemde ook hij in om mee te werken qua medicatie, dus als ik eventueel extra ondersteuning nodig heb door medicatie wilt hij hierin meedenken en meewerken.
Nu 5 weken later probeer ik de afgelopen weken in een update te schrijven. Nou dat is onmogelijk, er is teveel gebeurd en ik heb teveel moeten vechten om te kunnen blijven staan. Het enige wat ik je nu kan vertellen is de huidige stand van zaken.
Sinds 2 weken slik ik elke ochtend oxycodon i.p.v. alleen in de avond dit helpt mij de dagen dragelijker te maken. Alleen als ik echt een pijnaanval heb dan is dat zelfs nog te weinig. Daarnaast slik ik nog genoeg andere medicatie voor het slapen en mocht het echt nodig zijn en ik kan de dag niet aan, dan heb ik zo nodig medicatie: flurazepam van mijn psychiater gekregen waarmee ik al heel vroeg de dag kan afsluiten en kan gaan slapen.
Momenteel ben ik op mentaal vlak erg instabiel. Dit heeft te maken met de keuze en de moeilijke periode die daarbij hoorde.
Daarnaast heeft dit te maken met dat ik afgelopen week mijn moeder voor het eerst zag sinds 4,5 jaar, onbewust maakte dat 2 weken daarvoor al zoveel bij mij los dat ik dagelijks dissociaties had en nachtmerries. Dit gesprek is nu geweest en ben momenteel hiervan aan het herstellen. Het was pijnlijk om te beseffen dat de persoon die daar de kamer binnenliep op papier je moeder is, maar er totaal geen band of connecties meer is als moeder. Gelukkig heeft mij psychiater hierin meegedacht, meegepraat en nog gebeld. Extra medicatie voor geschreven zodat ik deze tijd goed doorkom en goed kan herstellen, want ik was duidelijk nog niet klaar voor deze ontmoeting. De trauma, de herbelevingen en de herinneringen waren nog te vers. Gelukkig hoef ik haar nu nooit meer te zien!
Ondanks dat ik mentaal instabiel ben, probeer ik wel naar mijn afspraken te gaan en mij te focussen op mijn doelen voor de komende maanden. Dat is afspreken met mensen die ik wil is en dingen doen die ik wil doen. Ook blijf ik schrijven en mij inzetten voor mijn missie: het bespreekbaar maken, houden van psychische kwetsbaarheden en psychisch lijden.
Alleen loop ik momenteel er erg tegenaan dat mijn lichaam en geest een week met elke dag een of meerdere afspraken niet volhoudt. Waardoor ik weer vastloopt of ziek wordt. Hierin merk ik echt, mijn lichaam is op.
Dankzij de hulp van mijn begeleiders, het versnelde revalidatieproces van mijn fysiotherapeut, het meedenken van mijn huisarts, het meedenken van mijn psychiater en vertrouwen die ik heb geven aan de mensen om mij heen. Heb ik een keuze gemaakt en dat is dat ik tot oktober door vecht.
Ja, mensen je leest het goed: oktober. Ik zal niet ontkennen dat ik doodsbang ben, want dat ben ik wel. Ik ben doods en doodsbang, want ik weet dat 80% van mijn dagen puur lijden zal zijn, dat die dagen zwaar zijn, voelen alsof ik er nooit doorheen zal komen en ik een foute keuze heb gemaakt. Ik zal pijn hebben, niks kunnen, opgekruld huilend in bed liggen en mijzelf afvragen waarom ik voor oktober heb gekozen. Ik zal schreeuwen, vloeken en tieren. Ik zal het willen opgeven, de angst laten winnen en volledig passief worden. Maar ik zal samen met de begeleiders en anderen om mij heen erdoorheen vechten. Ze zullen mij helpen herinneren waarom ik voor oktober heb gekozen. Ik zal samen met hun mooie momenten creëren, mooie momenten beleven en mooie herinneringen maken. Zodat wanneer ik dan eindelijk mag gaan in oktober, ik wel ga als een vechter, als de Iris die ik altijd ben geweest. Het is misschien ver zoeken en het is misschien een klein percentage die er nog zit in dit uitgeputte en moegestreden lichaam, maar ik ga hem, we gaan hem proberen op te zoeken. Want ik hoor niet op de bank thuis, ik hoor thuis op de hardloopbaan.
