Nog drie dagen tot dat het 15 oktober 2019 is, nog drie dagen en dan is mijn strijd over. Op 5 juni 2019 kreeg ik het telefoontje waarin ik te horen kreeg dat ik groen licht had om verder te gaan in het traject. Op 20 juni 2019 kwam het team bij mij op huisbezoek en ik had een termijn bepaald waarin ik nog dingen wilde doen en wanneer ik dus kwam te sterven. In het begin wilde ik dit de eerste week van oktober doen alleen vanwege vakanties kon het pas 15 oktober. Bijna 4 maanden doorvechten, overleven, de scen-arts en het mdo dat nog goedgekeurd moest worden voordat ik echt euthanasie kreeg en tijd om afscheid te nemen. Ondanks dat het in het begin nog veel te ver lag om voor mij te overzien heb ik het gehaald.
Na mate de datum dichterbij kwam en ik steeds vaker mensen echt voor het laatst zag, kreeg ik steeds vaker de vraag wil je dit echt? Is dit geen verkapte suïcide poging? En je geloof in God hoe verhoudt dat zich met je euthanasie?
Euthanasie versus suïcide
Ten eerste vind ik euthanasie bij psychische lijden geen verkapte suïcide poging. Ruim 3 jaar terug meldde ik mij aan bij de levenseindekliniek, voordat ik echt het traject in mocht moest ik eerste nog een behandeling doen en aan bepaalde behandel voorwaardes. In december 2018 ging ik het officieële deel in van het traject en kwam het toegewezen team elke maand naar mij toe om een goed beeld te krijgen van mij, mijn psychische problemen en of ik echt dood wilde en niet gewoon een ander leven. Daarnaast heb ik nog een second opinion gehad die nog heeft gekeken of ik echt alle reeële behandelmogelijkheden heb gedaan.
Suïcide heeft misschien wel dezelfde achterliggende problemen en wensen, zoals rust in je hoofd, hoe gevoel te hebben dat je hier niet hoort en of dat je dit niet meer aankan. Het grote verschil zit hem voor mij er in is dat tijdens mijn suïcide pogingen ik vaak handelde uit wanhoop, machteloosheid en uitputting. Ik wilde rust, ik wilde dat het gelijk stopte. Maar de lange procedure voor euthanasie en de korte tijd voor een suïcide poging maakt voor mij het verschil. Bij euthanasie is er samen met een heel team gekeken naar jouw casus, naar jouw leven en naar je wens. Daarnaast ben je niet alleen als je sterft. Bij suïcide zie je ook geen uitweg meer, maar uit mijn ervaring was het vaak veel impulsiever en minder doordacht.
God en mijn euthanasie
Ten tweede hoe God zich verhoud in mijn leven en mijn keus tot euthanasie. 3 jaar geleden bekeerde ik mij tot het christendom, altijd al gevoelt dat er meer was dan alleen de mens op aarde. Een goede vriendin van mij overleed in dat jaar en via haar moeder kwam ik in aanraking met de kerk. Ruim een jaar lang heb ik af en toe met haar afgesproken om samen naar de kerk te gaan. Tot op een gegeven moment ik een kerk in de buurt wilde, deze kerk vond ik met de hulp van een begeleider van mijn beschermde woonvorm. Ik voelde mij daar gelijk zo op mijn gemak dat ik nooit meer ben weggegaan. Op 21 april 2019 heb ik mij laten dopen, ik zat toen al in het traject voor euthanasie.
1,5 jaar lang leefde ik van zelfmoordpoging naar zelfmoordpoging, dit kwam na de 4de poging van dat jaar bij de gemeenteleiders terecht en ben toen samen met hun gaan praten en bidden. Ik heb vaak gebeden en aan God gevraagd of ik op de goede weg zat. Ik deed vaak een zelfmoordpoging en dan werd ik gered door Hem. Dat was duidelijk suïcide niet de weg. Ik vroeg ook om de datum, 15 oktober 2019. Dat was de datum die goed voelde en ook het indruk gaf dat God dit goedkeurt. Nadat ik in augustus weer achteruitging en de datum wilde vervroegen, kreeg ik gelijk de indruk dat het fout was. Ik weet dat het in de bijbel staat dat je niet mag doden en ook jezelf niet, alleen ik merk dat mijn keuze niet fout is. Waarom mag er namelijk wel euthanasie plaatsvinden bij terminaal zieke mensen en niet bij mensen die echt psychisch lijden?
Situatie nu.
Het is nu nog 3 dagen tot mijn datum, totdat ik kom te overlijden. Ergens had ik toch stiekem de hoop dat het moment dat ik de last van mij af kon laten vallen er meer ruimte was gekomen voor het leven. Helaas ging ik voornamelijk achteruit, zowel fysiek als mentaal. Mijn gewicht stijgt met grote sprongen, wat niemand begrijpt omdat ik nauwelijks nog eet en drink. Daarnaast komt het steeds vaker voor dat ik niet meer zelf bij mijn bed kan komen. Ik heb de SocialRun en de Singelloop op pure wilskracht gedaan en nu is mijn lichaam op. Ik kon begin deze week niet meer inslaap komen door de pijn dus mijn oxycodon is opgehoogd van 20mg naar 50mg, dit helpt gelukkig wel als ik wakker word van de pijn. Daarnaast heb ik al de hele week koorts en voel mij ziek.
Ik heb nog dingen die ik wil doen, naast het afscheid nemen van mensen. Elke dag moet ik weer opnieuw kiezen wat ik aankan en dat word steeds minder. Als ik geen euthanasie zou krijgen was dit het punt weer dat ik naar het ziekenhuis terug moest voor mijn darmen, want zonder laxeermiddelen werken die helemaal niet meer.
Ik heb nog mooie mensen mogen ontmoeten en mooie momenten mogen meemaken. Ik kon echt nog herinneringen maken en momenten echt genieten. Ik heb mijn verhaal een podium mogen geven en er werd geluisterd.
Hiervoor ben ik echt dankbaar, iedereen die met mij mee heeft gewandeld en is gebleven, die hebben mij helpen vechten tot 15 oktober 2019 en er voor gezorgd dat ik het letterlijk overleefde.
Het is zwaar, het is ingewikkeld en toch heb ik mijn rust erin wel gevonden. Ik heb mijn strijd gestreden, ik heb gesprekken gevoerd en mailcontact gehad van iemand in de tweede kamer. Ondanks dat ik zieker werd hield ik niet op met vechten voor een betere zorg en ik hield niet op met vechten om mijn doel het leven te eindigen als sporter te halen. Dit is allebei gelukt.
Mijn strijd, mijn verhaal is klaar, ik mag naar mijn mensen toe die al boven zijn.
Ik mag stoppen met vechten en kiezen voor de rust, alleen mijn verhaal zal nooit verdwijnen en mijn strijd word vervolgd…
