Wanneer je gedachten het overnemen. Dit kan zijn via een dissociatie of herbeleving. Bij mij kunnen de dissociaties verschillende vormen zijn. De ene keer val ik op de grond of bereik net op tijd de bank, ik ben niet meer in staat om te lopen. Zelfs deze vorm van dissocieëren heeft nog twee vormen. Een daarvan is dat ik heel stil lig en alleen mijn handen zijn verkrampt, je kan het herkennen aan mijn snelle oogbewegingen en knipperend oogleden dat ik gedissocieerd ben en niet in slaap. Een andere vorm is dat ik ook lig alleen ik heb dan door mijn hele lichaam stuiptrekkingen en spasmes. In beide gevallen heb ik mijzelf niet meer onder controle en is mijn hoofd in de overlevingsmodus gegaan.
Dan bestaat er ook nog een variant die ik persoonlijk veel enger vind, dat is wanneer je gedachten je overneemt.
Al dagen loop je rond met de gedachten om er een eind aan je leven te maken en toch weet je jezelf te bedwingen. Ondertussen word de drang tot automutilatie steeds sterker en toch je weet jezelf hierin ook te bedwingen.
Tot op het punt dat ik de controle over mijzelf verlies, de wereld om mij heen word zwart en het laatste wat ik mij herrinner is zo snel mogelijk op de bank te komen zodat ik niet val. Alleen dit keer val ik niet, dit keer blijf ik in beweging.
Na een uur kom ik weer bij, ik zit op de grond en zit onder het bloed. Ja, je leest het goed. De drang tot automutilatie, de continue gedachten om het te doen maakte dat ik terwijl ik dissocieerde toe gaf aan de drang. Dit is eigenlijk nog niet eens het ergste, wonden zijn te verzorgen en ik kan makkelijk hulp inschakelen.
Alleen in de afgelopen maanden zijn er wel ergere dingen gebeurd. Ik haalde elke dinsdag mijn medicatie op van een week en bracht dit naar kantoor(ja, in verleden tijd want inmiddels is het overgenomen). Alleen de gedachtes om dood te willen waren al weken continu sterk in mijn hoofd.
Tot die ene keer, die ene dinsdagochtend dat ik mij medicatie haalde. Ik liep uit de apotheek met mijn medicatie. Ik sprak nog een van mijn begeleiders, alleen het kostte veel moeite om echt contact te maken, mijn wereld begon al zwart te worden. Ik sprak af dat ik in de middag nog met haar zou gaan wandelen en liep verder. De wereld werd zwart terwijl ik naar huis liep, ik kwam nooit aan op kantoor. Na ruime uur op de bank te hebben gelegen kom ik langzaam bij en voel direct dat het vreselijk mis is.
Ik had al mijn medicatie ingenomen, een overdosis dus. Ik pakte de paar seconden van bewustzijn die ik nog had om te bellen voor hulp. De persoon waarmee ik zou gaan wandelen kwam en nog voordat de ambulance kwam was ik al weggezakt in een bewusteloze toestand. Na ruim een dag in het ziekenhuis gelegen te hebben leek ik goed wakker geworden te zijn, maar dat bleek niet het geval. Ik was nog erg moe en dacht nog heel even slapen. Het ging mis, ik kreeg stuiptrekkingen en mijn saturatie daalde snel. Ik was heel rustig zonder dat iemand het door had weer bewusteloos geraakt en een van de medicatie dat ik had ingenomen gaf ineens nog een klap. Na 5 ampulen tegengif kwam ik weer bij, maar ik stond op het punt om naar de IC gebracht te worden. Helaas was deze overdosis niet de enige keer, het gebeurde nog een keer en toen kon ik ook op tijd aan de bel trekken.
Alleen hoe leg je mensen uit dat je niet bewust een overdosis heb genomen, aangezien het al de zoveelste keer is dat jaar. Ik wilde het niet, ik vocht er al dagen tegen om er niet aan toe te geven, want ik wilde het halen tot aan 15oktober. Ik wil namelijk niet alleen sterven!
Na de keuze om mijn medicatie helemaal over te laten nemen en daarmee die weg gesloten te hebben, namen we een groot deel van de gevaar weg zodat ik wel mijn euthanasiedatum zou halen. Alleen de drang, de wanhoop en de machteloosheid maakte dat ik nog steeds de drang had om zelfmoord te plegen. Als het niet via stoppen met eten kan of een overdosis dan maar voor de trein.
Ik heb altijd gezegd dat ik nooit voor de trein zou springen, omdat ik andere mensen geen trauma wil bezorgen. Alleen doordat die gedachte bijna dagelijks wel even door mijn hoofd ging, ging het een eigen leven lijden,
Ondanks dat ik groen licht had gekregen voor euthanasie moest ik nog 2 formele dingen gedaan worden. De angst dat het alsnog niet doorging was heel groot. Daarnaast was mijn moeder op alle mogelijke wegen contact aan het zoeken. Ik moest echt weer in gevecht voor mijn wensen en haar geen macht te geven. Tot op een woensdag in september…
Die ochtend had ik een afspraak staan met mijn psychiater en dat liep mis, ik voelde dat ik begon te dissocieëren en dat ik niet goed kon reageren op zijn poging tot contact maken. Ik ben uit het gesprek weggelopen, eenmaal thuis had ik mijn eerste dissociatie van de dag. Ik was hier net uitgekomen en daar was de trigger. Mijn moeder had rechtstreeks contact gezocht, alle alarmbellen gingen af. Ik heb nog heel even contact gehad met iemand en zij voelde dat het echt misging. Zonder dat ik het in de gaten had was ik op de fiets gesprongen. Op mijn fiets richting het spoor, halverwege stond mijn persoonlijk begeleider daar met zijn auto. Ik was langzaam terug aan het komen in het heden en tot de dag van vandaag snap ik niet hoe hij wist waar ik fietste, aangezien ik het zelf niet eens wist. De politie was ook gealarmeerd. Ondanks dat ik helemaal klem stond met mijn begeleider in de auto en twee agenten die mij niet weg lieten gaan. Ik was totaal niet mijzelf, ik vocht en probeerde continue te ontsnappen. Uiteindelijk is mijn fiets achter in de auto gezet en ben ik in de auto van mijn persoonlijk begeleider naar huis gebracht, de politie reed wel achter ons aan omdat ze nog steeds bang waren dat ik alsnog zou wegkomen. Ik kreeg die avond een hoge dosering noodmedicatie, zodat ik in iedergeval in bed bleef.
Ik kan mij dat moment nog met fladeren herinneren, maar het grootste deel blijft zwart en was is een dissociatieve toestand.
Al die keren wilde ik echt geen zelfmoordpoging doen, ik werd overgenomen door mijn gedachten. De gedachten spelen dan al dagen/weken door mijn hoofd. Op het moment dat ik uitgeput ben of ik heb teveel pijn, dan dissocieer ik en verlies ik de controle over mijn gedachten. Wanneer de gedachten al te lang in mijn hoofd zitten voer ik ze onbewust ook uit. Deze manier van dissocieëren vind ik het engst, aangezien ik niet weet wat ik doe en dus echt een gevaar voor mijzelf kan zijn.
Ik wil niet alleen sterven, ik wil niet sterven via de trein of door een overdosis. Ik wil een waardig einde, een einde waarvan iedereen weet dat ik altijd gevochten heb, alleen nu is mijn mentale kracht op. Ik zal blijven vechten voor mijn missie om psychische kwetsbaarheden bespreekbaar te maken en houden. Ik vecht ook elke dag opnieuw om de dag door te komen.
Inmiddels weet ik dat alle lichten op groen staat, dit houd in dat ik kom te overlijden op dinsdag 15 oktober. Ik heb hier rust bij en merk ook dat ik mij steeds meer wil terugtrekken. Nog even doorvechten en dan heb ik mijn gevechten gestreden en mag ik eindelijk naar de eeuwige rust.
Heel veel sterkte Iris! Je bent een ontzettende vechter en ik gun je een waardige manier van sterven. Ik ben blij dat je dan niet alleen zult zijn. Verder vind ik je blog erg mooi geschreven. Je neemt de lezer mee in jouw wereld, en hopelijk begrijpen mensen jou (en anderen die soortgelijke dingen meemaken) dan beter. En misschien hoeven andere mensen dan later ietsje minder hard te vechten dan jij om gehoord en begrepen te worden.