Iris Keehnen

  • Home
  • Blog
    • Sport
    • psychische kwetsbaarheid
    • update
  • Gedichten
    • Elke keer
    • Diep dal
    • Rennen, vluchten, bewegen.
    • De dans van het leven.
    • My Guardian angel
    • De ring, de boksring.
    • Een roos
    • Een plaats in deze maatschappij?
  • Fotografie
    • Natuur
  • Video’s
  • Fragmenten van mijn leven
    • De eetstoornis heerst….
    • De weegschaal…
    • Vrijdag, gevangen in het verleden.
    • Genietmomentje; hardlopen.
    • Het zwarte gat
    • Wie praat
    • Het besluit en het verlangen naar…
    • Overleg, een keuze en een risico.
    • De muur, touwtje en kettingen.
    • Het is zo’n dag
    • De glijbaan
    • Wespennest genaamd leven
    • Nog steeds een wespennest.
    • Pure machteloosheid
    • Zowel een positieve als negatieve trigger…
    • De val, het crashen, de keus en verder vallen.
    • Een cirkel, een eindeloze cirkel.
    • De tijdbom
    • Euthanasietraject deel 1.
    • Euthanasietraject deel 2
    • Euthanasietraject deel 3
    • Euthanasietraject deel 4
  • Over mij
✕

De dans van het leven.

Iris juni 18, 2019

Een stap vooruit, een stap achteruit,
vallen en weer opstaan.
Een stap achteruit en twee stappen vooruit
en weer verder gaan.

Staan en lopen,
te grote stappen en begin te struikelen.
Staan en lopen,
geen idee waarheen, geen idee hoe,
maar altijd weer opstaan en verder gaan.

Een stap vooruit, twee stappen achteruit,
Vallen en opstaan,
twee stappen achteruit en drie stappen vooruit
en weer verder gaan.

Staan en lopen,
te grote stappen en begin te struikelen
Opnieuw gevallen,
Dit keer, dit keer een hand die helpt te gaan zitten,
iemand die naast je komt zitten.

Samen terugkijken, inzicht krijgen
Iemand die je helpt te gaan staan,
Samen staan, samen lopen.
Een hand die je vasthoud,
een hand die je kan pakken als het nodig is.

Staan en lopen,
Kleine stapjes, niet alleen.
Staan en lopen,
niet wetend waarheen, wel wetend waar vandaan.
Kleine stapjes, niet alleen.

Een stap vooruit, drie stappen achteruit,
vallen, zitten en weer opstaan.
Een stap achteruit en vijf stappen vooruit
en weer verder gaan.

Dat is de dans van het leven.

2017

Uit de schaduw

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?
Ik zie je lach, zo kwetsbaar, zoveel kracht.
Je allerdiepste wensen, voor even zichtbaar.
Als hoop dat met de zon komt, en boven je blijft staan.

Laat mij vlammen, laat mij zijn.
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven, om mijzelf te kunnen zijn.
Geef mij lucht voor mijn woorden.
Geef mij lucht voor mijn wens.
Ik laat mijn stem nu maar horen.
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Donker grijze wolken, vol dreiging en vol zwart
Lopend door de regen, vechtend tegen de wind
De weg die je bewandelt, al raak je hem soms kwijt
Ookal voel je, je soms eenzaam, we zijn samen in de strijd

Stap nu uit de schaduw, voel de warmte van de zon.
Je hoeft niet meer te verdwijnen, je mag aanwezig zijn
Wees wie je altijd, al wilde zijn
Ookal voel je, je soms anders, het is nu niet meer een geheim

Laat mij vlammen, laat mij zijn
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven,
om mijzelf te kunnen zijn
Geef mij lucht voor mijn woorden
Geef mij lucht voor mijn wens
Ik laat mijn stem nu maar horen
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?

Songtekst gemaakt door Nico, Nicky & Iris

Recente reacties

    Arba WordPress thema door XstreamThemes.