Er zit iets in mij. Het is iets wat ik altijd probeer te onderdrukken. Een emotie, een gevoel en manier van denken. Andere mogen het niet zien. Ze mogen niet zien hoe zwaar ik het heb, hoe diep ik in de eetstoornis zit en hoeveel pijn ik heb na en tijdens het sporten. Nee, niemand mag het zien. Dat maakt kwetsbaar, dan krijg je niet alleen fysiek pijn. Nee, het is de emotionele pijn die de dagen ondragelijk maken. Ik zie het in de ogen van die persoon, de machteloosheid, de wens voor veranderingen en het meest gevaarlijkste van al is als ik zie dat mensen nog hoop hebben. Hoop is gevaarlijk, hoop doet pijn. Als ik dat zie gaan mijn muren omhoog, ik duw mensen eruit om ze beschermen tegen iets wat ze niet kennen. De pijn en machteloosheid is er elke dag, maakt niet uit wat ik doe. Al heb ik een dag volgepland met “goede” activiteiten, mensen zien de pijn en energie die het kost niet. Mensen willen alleen het “goede” zien, niet de pijn die erachter zit, niet het moeten dat er achter zit.
Na mate de dagen verstrijken merk ik dat ik het niet meer kan volhouden. Moe, teveel pijn en mijn emoties nemen de overhand. Ik verlies controle over mijn geest en lichaam. Toch moet ik door. Ik blokkeer alles. Elke emotie, elk gevoel en elk lichamelijke klacht. Ik krop het op, maak de muren dicht. Ik praat niet meer met mensen waar het echt over gaat. Niemand, maar dan ook niemand is veilig meer en de mensen die wel veilig zijn duw ik weg.
De reden? Ik ben een tikkende tijdbom.
Ik weet niet wanneer welke emotie eruit komt, ik weet niet
wanneer ik de controle verlies en ik op de grond val om wakker te worden in
mijn eigen bloed. Zonder te weten wat ik gedaan heb. De dagen gaan zo nog een
tijdje door, maar intern voel ik de bom al groter worden. De tijd is bijna om.
In wanhoop probeer ik de mensen die ik lief heb weg te houden totdat de bom is
geëxplodeerd. Alleen doordat ik niet weet wanneer de bom ontploft, breng ik een
tijd door in ultieme eenzaamheid. Niemand mag weten wat er echt in mij om gaat
en wat mijn plannen zijn. De plannen voedden de bom, maar rem de tijd ook af.
Wachtend, doorgaand en vechtend kijk ik naar mijn omgeving wetend dat de tijd vertikt en de bom elke moment kan afgaan. Wie kan ik vertrouwen? Wie kan mij helpen de cirkel en de tijd langzamer te laten gaan zonder dat de prijs om de dag door te komen te hoog word?
Opgekruld en huilend zit ik onder mijn deken kijkend naar de
bom in mij. Die verdomde tikkende bom! Ik voel hem bij elke hartslag.
Ik zie de teller steeds dichter bij nul komen. Hiermee stop ik met vechten,
hiermee geef ik op.
Het ergste is nog ik kan hem niet stoppen, de teller gaat naar nul. Mijn gedrag
verandert en tot dat moment kan ik hem nog vertragen als ik eenmaal ben
overgenomen houd niks meer tegen dat de bom ontploft. Hopend op weinig
restschade, hopend dat ik weinig mensen raak. Hopend dat de scherven niet ver
gaan en hopend dat ik nog een beetje controle heb weten te behouden anders,
anders is de kan verkeken.
De tikkende tijdbom, die elk moment kan exploderen. Die tikkende tijdbom ben ik…