Voorafgaand aan de aanmelding
Daar zat ik dan aan tafel met al mijn behandelaren en
begeleiders die bij mij betrokken zijn. De psychiater en psychologe van het
autismeteam, de SPV’er van Rintveld, mijn persoonlijk begeleiders van het wonen
en ikzelf. Iedereen zat bij elkaar in de zomer van 2016 en niet om de meest
positieve reden.
Ik had alle mogelijke behandelingen bij Rintveld gedaan, eerst poliklinisch,
daarna dagbehandeling om vervolgens 5,5 maand in de kliniek te worden
opgenomen. De eetstoornis bleek erger te zijn dan in eerste instanties gedacht
dit was nog in begin 2015. Na de klinische opname zou ik poliklinisch verder
gaan totdat er weer een plek op de dagbehandeling zou zijn. Alleen er gebeurde
is totaal onverwachts tussendoor wat al het harde werken van in de kliniek te
niet heeft gedaan.
Mijn dikke darm draaide 2x om zijn as, ook wel een volvulus ilieus genoemd, dit had een spoedoperatie als gevolg. Ik was alle kilo’s die ik eraan had gegeten/gevochten in een klap kwijt en een groot litteken en meer zelfhaat rijker, maar ja daar ging het niet om. Het maakte mijn eetstoornis wel 20x sterker, ik verloor namelijk weer een beetje vechtlust.
Weer terug naar de behandeling van Rintveld. In januari 2016
kon ik weer bij de dagbehandeling terecht en dat deed ik ook braaf, alleen echt
vooruitgang kwam er niet meer. Zo kwamen we uiteindelijk terecht bij het zorg
afstemming gesprek.
Zo kwamen we dan met z’n allen om de tafel. Zo hoorde ik de mededeling dat ik
was uitbehandeld bij Rintveld. Dat ik weer terug moest in behandeling bij het autismeteam
die eigenlijk ook niet wisten wat ze met mij aan moesten, want de eetstoornis
was zo sterk aanwezig.
IK WAS UITBEHANDELD! Dat was de enige zin wat bleef hangen van het hele gesprek. De boosheid, het verdriet en de pijn het kwam allemaal naar boven. De vechter die ik altijd was, verloor de strijd. En daar was de zin die alles in gang zetten. Dan wil ik niet meer leven, dan wil ik euthanasie. Mijn tweede gedachte was ik wil weg.
Bij de gedachtes zijn toen in gang gezet. Ik heb de dag erna
mijzelf met de hulp van mijn psychologe aangemeld bij de levenseindekliniek en
ik ben 3 dagen later op reis gegaan.
Ik ben die vrijdag vertrokken richting Scandinavië voor 14dagen. Ik zou dagen
alleen rijden en dagen zou ik hiken. Samen met mijn pb’er had ik via airbnb
locaties uitgezocht in de buurt van de hikelocaties en wat goede afstanden
waren om te reizen met de auto. Precies wat ik op dat moment nodig had, weg van
de mensen en mijn omgeving. Alleen met mijzelf en de natuur. Ik leerde wat
reizen voor mij kon betekenen en dit was de eerste van de vele reizen daarna.
De intake
Na 6 maanden wachten was het eindelijk zover in januari 2017
was mijn intake bij de levenseindekliniek. Samen met B. ging ik naar een
kantoorgebouw in Utrecht, bloednerveus was ik. Wat moest ik zeggen? Hoe kon ik
haar uit leggen dat ik op mijn 24ste dood wilde, dat mijn echte wens
was om te sterven? De psychiater van de levenseindekliniek was heel vriendelijk
en na een uur vol met vragen gingen we weer op weg naar huis. Ik was volledig
verdoofd, ik zou worden teruggebeld als ze mijn casus in het team hadden
besproken.
Twee weken later werd ik teruggebeld met het nieuws dat ze mijn huidige
psychiater had gesproken en dat zijn advies nog steeds gold. Eerst nog een
klinische behandeling. Eerst nog een wachtlijst van maanden en een klinische
behandeling.
Ik kreeg een voorwaardelijke rechterlijke machtiging toegewezen, omdat ik
volgens mijn psychiater niet meewerkte aan een aantal afspraken, wat ik
overigens wel deed. Ik wilde alleen niet naar de kliniek waar hij mij heen
wilde. In de maanden die erop volgende ben ik op zoek gegaan naar de passende
kliniek voor mij. Ik had namelijk aan de levenseindekliniek gevraagd of het nog
uitmaakte welke kliniek/behandeling het zou zijn. Na maanden zoeken, intakes en
afwijzingen vond ik uiteindelijk een kliniek die mij nog een kans gaf. Een
kliniek die mij nog in behandeling wilde nemen. Die kliniek was Emergis
eetstoornis in Goes, Zeeland.
De opname
De wachttijd voor de opname was vrij kort, in vergelijking met al die andere klinieken. Na 5 weken wachten kon ik al terecht op de KIZ afdeling. Op 7 december 2017 begon daar opnieuw mijn gevecht tegen de anorexia. Al zat ik niet op mijn allerlaagste gewicht, de eetstoornis beheerste mijn hele leven. Daarnaast was ik fysiek uitgeput, had ik heel veel pijn in mijn buik. Mijn lichaam was op. Ondanks het feit dat dit een “gedwongen” opname was vanuit de levenseindekliniek besloot ik met de angst onder mijn armen er toch vol tegen aan te gaan. Ik gaf het herstellen echt een kans.
Ik leerde nieuwe mensen kennen, ik leerde weer hoe het zwaar het was om te vechten tegen een eetstoornis, ik kickte af van de oxycodon alleen dat had de verpleging niet in de gaten, cold turkey gestopt met de pijnstillers en de afkickverschijnselen die ik had kwam ik pas later achter dat die daarbij hoorde, er gebeurde veel en vaak heftige dingen in de kliniek en toch lukte het om mijn aan het eetschema te houden. Alleen mijn lichaam reageerde heel anders dan verwacht. Ik kwam snel aan, op een kleine eetlijst. Mijn darmen konden de hoeveelheid voeding niet aan dus de pijn werd erger en ja, de obstipatie werd ook erger. Op doktersadvies werd er steeds van medicatie gewisseld en ik moest vaak toch laxeren. Om mijn lichaam uit de spaarstand te krijgen, ging ik de gok aan om een boostmenu te volgen oftewel mijn hoeveelheid eten in een keer met een grote stap verhogen. Vol tegen mijn angsten ingegaan, maar het had het tegenovergestelde effect. Ik kwam snel aan, thuis ging ik weer rommelen met eten, mijn emoties vlogen alle kanten op en de beloofde behandeling voor de achterliggende problematiek bleef uit. Ik vocht kei en keihard tegen mijzelf en met mijzelf.
Na 4 maanden behandeling was het weer tijd voor de evaluatie. Een paar dagen voor de evaluatie kreeg ik al te horen dat ik met goede argumenten moest komen waarom ik nog in behandeling wilde blijven. Dat deed ik, ik had een brief geschreven met daarin de voors- en tegens en wat ik nog uit de behandeling wilde halen. Het resultaat? i.p.v. dat ik de volgende dag al naar huis moest mocht ik nog 2 weken langer blijven om in mijn eigen regio voor nazorg te zorgen. Nou, dat wilde ik absoluut niet.
Die woensdag halverwege maart ben ik naar huis gereden.
Thuis kwam een volledig uitgeput, verslagen en gebroken meisje terug. Een jonge vrouw zonder enig vorm van kracht, van vechtlust. Totaal uitgeteld. Alles had ze gegeven in de kliniek, de hoop die ze daar had gecreëerd voor zichzelf was verbrijzeld.
Ik ben nooit meer echt thuisgekomen…