Na de opname
Gebroken was ik thuis gekomen halverwege maart 2017, als een jonge vrouw zonder hoop, vechtlust en wilskracht. Ik was op en zat met een lichaam waar ik niet mee overweg kon. Ik had heel veel pijn ik mijn darmen, ik was tijdens de opname wel aangekomen naar een gezond minimaal gewicht. Elke keer als ik mijzelf in de spiegel zag dacht ik aan dezelfde woorden: vies, walgelijk, lelijk lichaam dat alleen vet en dik was. Ik kon mijzelf niet eens meer in de ogen aankijken, want ik had het gevoel gefaald te hebben. En daar zat ik dan, thuis alleen met mijzelf en mij haat naar mijzelf toe.
De behandeling bij het Altrecht Autismeteam werd weer
opgestart en daarnaast werd er via de huisarts ook een nieuwe verwijzing naar
maag-darm-lever(MDL) arts geregeld. Het was inmiddels wel duidelijk geworden
dat mijn pijn in de darmen niet vanuit mijn eetstoornis kwam.
Tijdens mijn opname bij Emergis was mijn psychiater en psychologe bij het
Autismeteam weggegaan, conclusie ik had een totaal nieuw team van behandelaren
voor mijn neus waar ik aan moest gaan wennen. Voordeel voor mij was ze stonden
open voor een gewaagde behandeling en wilde ook echt luisteren naar mij. Ik
wilde namelijk graag 1 ding en dat was even “uit”
De periode thuis
Ja, de periode thuis ik noem hem zo ook al ben ik nog steeds thuis. Het is de periode vooraf aan de echte start van de het traject. Een periode waar ik niet trots op ben, een zware periode, een periode van puur overleven en niet verder kunnen kijken dan de dag zelf.
Na de eerste twee afspraken met de psychiater S. , psychologe A. en mijn begeleiders wilde mijn psychiater S. wel meewerken aan het even “uit” gaan oftewel een periode van sedatie. Door middel van medicatie zou ik thuis een aantal dagen een hoge dosering sederend medicijnen krijgen in de hoop dat ik dan veel zou slapen en mijzelf kon “resetten”. Hiervoor moest hij nog een aantal zaken regelen en hij wilde zelf aanwezig zijn. De afspraak was om het begin mei 2018 op maandag te starten en het een week te doen. Op het moment dat ik dit hoorde zou het nog 2,5 week doorvechten, overleven zijn. Een week later ging het voor het mis. De duisternis nam het over, ik wilde niet meer, ik kon niet meer, ik kon het vechten niet meer opbrengen en plande mijn eerste zelfmoordpoging van dat jaar. Die dinsdagnacht nam ik een overdosis van de opgespaarde medicatie en werd de woensdagochtend gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. Ik lag op de MC en heb geslapen tot donderdagochtend, het was te weinig en diezelfde middag mocht ik nog naar huis. Het moment dat ik in het ziekenhuis lag, wilde ik niet meer vechten. Voordat je weg mag, moet je gezien worden door een psychiater alleen omdat een opname duidelijk averechts zou gaan werken mocht ik thuis verder herstellen. In mijn hoofd veranderde niks, ik wachtte totdat ik de sedatie periode in mocht gaan,
Sedatie periode
De sedatie periode brak eindelijk aan. Ik mocht thuis onder toezicht van de
begeleiding en mijn psychiater een hoge dosis benzodiazepinen gebruiken zodat
ik de dagen nauwelijks mee zou krijgen. Het hele idee liep mis, mijn lichaam
reageerde niet op de medicatie. Elke dag werd de dosering opgehoogd, alleen ik
viel niet in slaap. Tot het punt dat ik op woensdagmiddag mijn huis uitvluchtte,
het park in. Ik moest weg, ik stuurde de begeleiding een berichtje en die zijn
mijn gelijk gaan opzoeken. Ik was natuurlijk wel behoorlijk onder invloed van
de medicatie. Ik weet het moment nog heel goed dat ik samen met mijn persoonlijk
begeleider op de grond op een bruggetje in het park en dat hij mijn psychiater
belde. Vanaf dat moment werd er besloten om de sedatie periode te beëindigen.
Mijn lichaam zou namelijk niet reageren op de medicijnen.
De dagen daarna moest ik afkicken van de medicijnen, samen met twee
ervaringsdeskundigen bracht ik die dagen door op een bed en als er wat was kon
ik naar ze toe of ze roepen.
De periode van overleven en leven door elkaar.
Ja, toen brak de periode aan van overleven en leven. Ik liep 3 keer in de week hard, wat mijn erg goed deed in mijn hoofd. Ik kon genieten van de omgeving en zeker als ik tijdens zonsopkomst mijn ronde liep. Daarnaast trainde ik 2x in de week met een begeleider, dit was vooral krachttraining en techniektraining. Samen met mijn persoonlijk begeleiders, de ervaringsdeskundigen en mijn vriendin probeerde we het beste er van te maken door af en toe een uitje naar het strand of de dierentuin te doen. Ik bracht merendeel van mijn dagen door bij de ervaringsdeskundigen zodat ik niet thuis hoefde te zijn. Na mijn eerste zelfmoordpoging was het namelijk thuis zijn een slechte situatie, de somberheid won het, de automutilatie liep uit de hand en mijn suïcidale gedachtes waren dan heel sterk. Ik dissocieerde vaak en door onder bij hun te zijn wist ik mijn dagen net iets makkelijker door te komen. Ik had een structuur in de week waarin de ik ook wekelijks naar de kerk ging. De week structuur was mijn houvast en ook al had ik een mentale instorting of vastloper. Ik kon altijd weer terug naar die structuur, alleen heel langzaam brak ik mijn lichaam af.
In mei nam ik opnieuw contact op met de levenseindekliniek, iets waar ik de hoop in had opgegeven door mijn zelfmoordpoging en dat de kliniek mijn niet uitbehandeld had verklaart. Mijn casus werd opnieuw geopend, alleen dit zou nog wel een aantal maanden duren deel omdat ik ook nog een second opinion moest doen.
Het MDL-traject liep uit op niks, ze vonden wel iets alleen dat is niet de oorzaak van de pijn. Oftewel ik moest maar leren leven met de pijn.
Ik had een hoog risico beleid gekregen bij Altrecht, wat inhield dat als ik mij suïcidaal uitte of gedroeg dat er niet werd ingegrepen door een opname. Pas als ik aangaf dat ik mijn medicatie niet meer in beheer wilde of iets anders, dan werd er naar geluisterd.
In mijn hoofd was ik continue bezig met de dood, met plannen
maken van een zelfmoordpoging. Ik wilde en wil niet meer leven. Ik kon het niet
meer aan. Ik trainde veel, ik ging weer minder eten. De terugval in de
eetstoornis was begonnen op de dag dat ik thuiskwam alleen ik viel niet af.
Doordat er zo’n groot risico was dat ik weer een zelfmoordpoging zou doen,
moest ik verhuizen naar een eigen appartement. Weg uit de groepswoning. Begin
juli verhuisde ik en doordat ik vanaf mei al bezig was met klussen in het huis
stond eigenlijk de volgende poging al gepland.
Ik deed er alles aan om aan de juiste medicatie te komen, om aan meer medicatie te komen. Ik probeerde zelfs via dealers aan de opiaten te komen. Ik woonde net 2 weken in mijn nieuwe huis, het alleen wonen viel mij zwaar en belande opnieuw in een diepe, zwarte put. Ondanks alle steun en hulp deed ik mijn volgende zelfmoordpoging. Ook deze was met te weinig medicatie en twee dagen later stond ik weer buiten, verslagen en gebroken.
Ik moest mijn auto verkopen, doordat ik eigenlijk al maanden niet rond kon komen. Dit nam heel veel van mijn vrijheid af. Doordat mijn eetstoornis heel sterk was en door mijn zelfmoordpogingen was ik ook aan het afzwakken, waardoor ik steeds afhankelijker werd van anderen of dat ik mijzelf binnen opsloot.
Schotland.
Met het geld dat ik over had van mijn auto besloot ik nog een keer op reis
te gaan. Naar Schotland om de West Highlandway te lopen, alleen met mijn rugzak
en tent. Alles was georganiseerd, alleen het weer was erg slecht. Een storm was
opkomst en zou woensdag aankomen. Ik had mijn reis aangepast zodat ik dan in
een accommodatie zou zitten i.p.v. in mijn tent. De storm kwam alleen veel eerder
aan land dan verwacht en na 4 dagen lopen, weinig slaap en veel pijn brak ik
huilend mijn reis af. Ik kon geen stap verder zetten, ik ben terug gegaan naar
het hotel en heb daar 3 dagen opgesloten gezeten. Eenmaal thuis ging ik
herstellen en pakte mijn hardlopen weer op want ik had nog een doel staan en
dat was de Singelloop.
De maanden erna
Mijn auto was weg, ik had dan wel een fiets, maar mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wilde was verdwenen. Ik had gefaald tijdens mijn reis, dat was ook afgepakt. Ik had de Singelloop gelopen en een week later raakte ik geblesseerd(wat uiteindelijk 9 maanden later pas genezen zou zijn). Sport was dus ook verdwenen. Ik had niks meer in het vooruitzicht. Mijn psychologe A. was opeens uitgevallen. Gelukkig kon ik wel goed overweg met mijn psychiater S. voor het eerste begon ik te praten over mijn verleden, mijn masker brak af. Vervolgens kreeg ik te horen dat Altrecht Autismeteam niet meer zou bestaan en dat ik een nieuwe psychiater zou krijgen. S. had snel in de gaten dat ik met hem een goede klik had en voor het eerst begon te praten. Ik kreeg een nieuwe psychiater, maar ik zou met hem psychotherapie starten.
Ik verbleef al die maanden in de duisternis, in de diepe put en zodra ik de kans zag, genoeg medicatie had verzamelt plande ik opnieuw een poging. Ik heb er uiteindelijk er nog vier pogingen gedaan na de 2 die ik benoemd heb.
De start van het euthanasie traject.
Begin december was het dan eindelijk zover na 2,5 jaar krijg ik mijn team
toegewezen die mij een aantal maanden zou volgen, elke maand een gesprek zou
voeren om mij te leren kennen. Mijn lijden te zien en te praten over de waarom
ik dit wil. De eerste kennismakingsgesprek was er eindelijk.
Ondanks dat het traject was gestart en de afspraak stond dat je dan geen
zelfmoordpogingen meer zou doen deed ik er toch nog 1 halverwege december. Dit
keer was de combinatie en dosis dusdanig hoog en gevaarlijk dat ik aan de
beademing moest en in coma was geraakt voor een paar dagen. Ik werd wakker en wonder
boven wonder had ik geen permanente schade opgelopen. De eerste dagen had ik
moeite met praten en schrijven, maar dat ging steeds beter na een paar dagen.
En toen werd het 2019. Ik ben 2019 ook ingegaan met een overdosis, dit keer had ik een hoeveelheid genomen dat ik wist dat ik alleen even zou slapen, even kon resetten. Ik ben heel kort in het ziekenhuis geweest, maar mocht mijn roes thuis uitslapen. De reset heeft gewerkt. Alleen toen gaf het leven mij de volgende klap. Een vriendin van mij overleed…
Vanaf maart 2018 tot aan januari 2019 leefde ik van overdosis naar overdosis. Na de eerste overdosis verloor ik mijzelf, ik heb mijzelf nooit meer teruggevonden. Ik heb wel geleerd, dat ik zo mijn mensjes heb en als die er niet zijn dat de duisternis nog meer donkerder word. Ik heb leren schrijven om mij te uiten en ik kreeg een behandelaar waar ik echt vertrouwen in had en durfde te praten. Ik besloot om niet meer te zwijgen over mijn psychische kwetsbaarheden en over de dingen die ik meemaakte. Hoe heftig het ook was.
2019. Het jaar waarin gevechten zou gaan verliezen, zou gaan winnen, nieuwe ervaringen op zou doen, open kaart zou spelen en het jaar waarin het traject echt is begonnen….