De start van het officiële euthanasietraject
Op donderdag 7 december 2018 startte mijn euthanasietraject officieel. Ik
had een kennismakingsgesprek met de psychiater die mijn intake had gedaan en
waarmee ik veel contact heb gehad zodra ik vragen en onduidelijkheid was. Ik
leerde die dag de psychiater en de verpleegkundige kennen die mij elke maand
zouden zien, spreken en alles eromheen zouden regisseren. Mijn persoonlijk
begeleider was erbij om mij te steunen in dit gesprek. Ik wist namelijk
helemaal niet wat er van mij verwacht werd en ik was erg bang/nerveus dat het
mis zou gaan. Oftewel dat mijn wens tot euthanasie al bij de eerste afspraak de
prullenbak inging. Het gesprek ging goed
en na de kennismaking werd er afgesproken dat het team(de psychiater en verpleegkundige)
mij elke maand zou zien. Hiermee konden ze mij beter leren kennen, mijn lijden
echt zien en deze twee mensen gingen uiteindelijk ook over de beslissing. Ik
krijg de contactgegevens en zodra ik de behoefte had voor meer informatie of
als er wat gebeurd was dat voor hun van belang was dan kon ik ze mailen of
bellen.
Het traject
Op 10 januari 2019 zat ik alleen met het team bij mij thuis, het was
begonnen. Ik moest tegen deze twee mensen mijn levensverhaal vertellen, de
redenen waarom ik euthanasie wil en hoe het met mij ging.
Nou, de mensen die mij een beetje kennen was dit wel een behoorlijke uitdaging.
Ik moest mijn masker af zetten, de muur naar beneden halen bij twee vreemde
mensen. En toch deed ik het, met veel moeite zette ik mijn masker af, ik
vertelde over dit masker en dat het voor mij moeilijk is om open te zijn bij
vreemden, mensen vertrouwen is een van mijn zwakste kwaliteiten gezien mijn
geschiedenis. Ik kreeg bij de eerste “echte” afspraak al te horen dat de second
opinion die ik in oktober had gedaan niet goed was en dat deze opnieuw gedaan
moest worden. De tranen stonden in mijn ogen, elke maand opnieuw moest ik iets
doen wat ik doodeng vond. Open kaart spelen.
Tijdens deze afspraak werd er aan mij gevraagd of ik een brief kon schrijven een brief met de vraag voor humane levensbeëindiging. In deze brief moest ik in het kort vertellen, wat mij gezin van herkomst was, hoe het thuis was en wat er gebeurde, hoe het wonen bij Lister is en eigenlijk mijn hele jeugd, diagnoses en waarom ik de wens tot euthanasie heb. Dit gaf hun meer inzicht dan door het te vertellen en dan stond mijn wens ook op papier. Doordat het al weken slechter ging duurde het erg lang voordat ik mij er toe kon zetten, toch lukte dit mij vlak voor de afspraak in februari.
Ondertussen ging ik steeds verder achteruit, de knieblessure had ik nog steeds en moest daarvoor bij een orthopeed zijn. Ik liep met krukken en heb een MRI-scan moeten maken voordat hij wilde nadenken over een arthroscopie. Daarna kreeg ik nog een injectie voordat ik uiteindelijk werd geopereerd aan mijn knie, 7 maanden liep ik met krukken en na mijn operatie ben ik gelukkig snel genezen. Ik was opnieuw aangemeld voor een traject bij de MDL-arts, omdat mijn buikpijn en darmproblemen steeds erger werden.
Ik vocht ondertussen hard om overeind te blijven, ik sprak met mensen af. Ik was een behandeling gestart bij de psychiater en toch voelde ik mij grotendeels alleen en tot last zeker omdat ik niet meer kon lopen, fietsen was ik afhankelijk van veel mensen.
De afspraken kostte mij veel energie en ik had hierdoor ook
eigenlijk elke keer na de afspraak een paniekaanval. Waarom? Ik was elke keer
zo bang dat ik iets verkeerds zei waarom mijn wens niet gehoord ging worden.
Tijdens de afspraak op 7 februari werd er vooral gesproken over hoe mijn
sociale netwerk eruit ziet, dit was erg pijnlijk. Ik leerde toen dat ik
eigenlijk alleen sociaal contact had met hulpverleners en eigenlijk nog maar 1
vriendin had. Ze zagen tijdens deze afspraak weer dat ik mentaal achteruit was
gegaan. Ze waren nog steeds op zoek naar een psychiater die mijn second opinion
wilde doen, alleen de instanties wezen mij af. Het behandeldossier was te dik
en ze vonden mij te ingewikkeld. Een week na deze afspraak trok het niet meer
en nam ik opnieuw een overdosis in de hoop te sterven. Die gebeurde niet, ik
heb 2 dagen bewusteloos doorgebracht en werd op een donderdagochtend wakker waarna
ik die middag al naar huis mocht.
Op 7 maart was de volgende afspraak alleen ik belde ze al eerder op. Ik had namelijk de afspraak gemaakt om geen zelfmoordpoging meer te doen, dus ik besloot open kaart te spelen. Een week na de poging belde ik de psychiater op, ondanks dat ze het heel fijn vond dat ik open kaart speelde was ze niet verbaasd. Ze hadden het eigenlijk al verwacht dat dit zou gaan gebeuren en hierdoor mocht ik gewoon het euthanasietraject voortzetten.
Elke eerste week van de maand had ik een afspraak met het team, alleen het traject schoot niet op. Er was geen psychiater die mij een second opinion wilde geven en dit was echt nodig voordat er een beslissing genomen kon worden. Elke maand zagen ze mij vechten, achteruitgaan en ondanks dat ik echt probeerde dingen op te starten en een week structuur te hebben bleef ik de drang voelen om even “uit” te willen door een overdosis.
In maart begon ik met wekelijks te fotograferen en ik maakte twee video’s waarin ik mijn situatie uitlegde, waarin ik sprak over zingeving en suïcide. In de eerste video was ik nog gemotiveerd om te vechten alleen in de tweede video zag je een groot verschil. Ik had het opgegeven.
Eind maart had ik opnieuw een afspraak en ze hadden
eindelijk een onafhankelijk psychiater gevonden die een second opinion wilde
doen. Alleen dit zou pas eind mei gaan plaatsvinden tot die tijd moest ik
doorgaan, doorvechten en met mijn hoofd boven water blijven. Hoe moeilijk dat
ook was.
Ondertussen was mijn moeder via alle wegen contact met mij aan het zoeken, mijn
wereld werd weer onveilig door haar gemaakt. Nadat ze via Altrecht contact had
gezocht en bij mijn psychiater was uitgekomen besloot ik haar te bellen en te
vertellen dat ze moest ophouden. Dat ze mij nog 1 keer zou zien wanneer ik
groen licht had van de levenseindekliniek. Ik heb 45min tegen haar geschreeuwd,
want normaal praten kon ik blijkbaar niet. Een week later verbrak ze de afspraak
en kreeg ik een brief van haar. Alle woorden waren verdraaid en ze begreep echt
niet waarom ik geen contact met haar wilde.
Op 21 april 2019 vond er een bijzondere dag plaats voor mij. Het dopen en het besluit om Jezus te volgen. Ik had de mensen uitgenodigd die voor mij belangrijk waren. Die week voor mijn doop was extreem zwaar en toch wist ik de dienst te halen. Mijn vader, broer, oom en tante waren er, de ouders van een overleden vriendin waren er en mijn beste vriendin was erbij. De dag werd extra bijzonder gemaakt doordat de personen waar ik mee naar de kerk ging en dus ook een oud-begeleider was, die mochten mij helpen en de oud-begeleider mocht mij zelfs dopen. Na alles wat wij in de 5 jaar dat we elke kende hadden meegemaakt mochten wij samen ook deze bijzondere dag doen. Ik was bang dat ik de dag niet zou bleven, maar het tegendeel bleek waar. Alle emoties kwamen naar boven tijdens mijn toespraak waarom ik mij wilde laten dopen en nadat ik onder water was geweest in het koude water bad. Het moment dat ik boven water kwam en het nummer werd ingezet wat ik had uitgekozen zag ik de twee vrouwen zitten die voor mij veel meer een moeder waren geworden dan mijn eigen moeder zelf. Die dag besefte ik dat ik mensen om mij heen had verzameld die langzaamaan een familie was geworden.
Ik had een paar “goede”dagen na de doopdienst, helaas raakte ik snel daarna opnieuw in een diep dal waarin ik opnieuw een zelfmoordpoging deed. Na overdosis besefte ik dat mijn lijden niet minder zou worden en het altijd vechten zou blijven. De maand mei brak eindelijk aan, de second opinion zou deze maand zijn. Hierna zou ik horen of ik groen licht zou krijgen voor het verdere traject, het team was namelijk al overtuigd van mijn lijden en dat dit uitzichtloos en ondragelijk was. Ik had twee gesprekken met de psychiater en tijdens het tweede gesprek zou ik de uitslag horen alleen dat bleef onduidelijk. Eenmaal thuis begon ik te huilen en belde ik de psychiater van de levenseindekliniek op, zij heeft gebeld met de persoon van de second opinion en ondanks dat ik toen al te horen kreeg dat het voor 95% zeker was dat ik groen licht zou krijgen durfde ik er niet op te hopen. De officiële uitslag/brief moest nog komen en er moest een overleg plaatsvinden. De spanning was haast niet te doen, de angst ik nu nog zou horen dat het niet doorging, dat ik geen groen licht zou krijgen en dat dus mijn lijden niet uitzichtloos en ondragelijk was. Ik hield haast niet vol.
Op 5 juni 2019 kreeg ik het verlossende telefoontje. Op dat moment zat ik in de auto terug van mijn afspraak mijn behandelaar. Mijn telefoon ging en toen ik zag wie er belde durfde ik haast niet op te nemen. Ik nam op en ja daar kwam de zin waar ik al 3 jaar op zat te wachten.
Na overleg en aan de hand van de second opinion hebben we besloten dat je groen licht krijgt voor het verdere traject. Dit houd in dat je nog wat formele dingen moet doen, alleen we verwachten daar geen problemen bij. Ik krijg euthanasie voor het ondragelijk en uitzichtloos lijden. De behandelopties die er waren gegeven waren onvoldoende om in korte termijn verbetering te geven.
De tranen stroomde over mijn wangen en het enige wat ik kon denken was, er komt een eind aan al deze ellende, aan de pijn en uitzichtloze dagen. Ik hoef niet meer te vechten, het is oke nu. Ik mag sterven op een humane manier, via euthanasie…