Het is nu een week geleden, 9 dagen om precies te zijn. Ja,
ik besloot voor de dood. Om een poging te wagen voor eeuwige rust voor de
jonge, maar volledig uitgestreden vrouw. Voor de vijfde keer dit jaar, wanneer
leert ze het nou eens dat mijn lichaam niet te slopen is. Die nacht nam ik alle
opgespaarde pillen in. Het zag er slecht uit en ze zouden het lichaam aan de
beademing houden tot ieder geval vrijdag en ook tot die tijd in coma. Maar nee,
het lichaam, mijn lichaam ontwaakte 3 keer tijdens beademing. 3 momenten die
extra steken in mijn ziel stoken. Ik noem het wel mijn ziel, maar die is
eigenlijk bij de eerste poging dit jaar al gestorven alleen mijn lijf is voort
blijven bestaan.
De eerste keer dat ze ontwaakte gaven de artsen haar snel weer een slaapmiddel
waarmee ze terug in coma werd gebracht. De tweede keer dat ze ontwaakte begon
ze te vechten, waardoor de artsen haar fixeerde en daarna weer in slaap
brachten. De derde keer moest ze door blijven ademen totdat de artsen genoeg
vertrouwen hadden dat het lichaam het zelf aankon. De rest van de periode vanaf
het moment dat ze bewust alles innam die dinsdagnacht tot aan donderdagochtend
toen ze ontwaakte is niet binnengekomen. Ze, ik was echt weg van deze wereld al
was het opnieuw voor tijdelijk.
Die ochtend van het wakker worden werd de vierde keer dat er een klap werd uitgedeeld. Huilend en alleen lag ik daar in het ziekenhuis. Zonder spullen, zonder vertrouwde mensen, moederziel alleen werd ik wakker en moest ik tot de middag wachten totdat mijn vader zou komen. Die ochtend wenste ik gelijk dat ik in coma was gebleven of nog beter was overleden, maar nee dit verrekte lichaam blijft maar doorgaan hoe erg ik het ook sloop. Hoe graag ik ook dood wil, weg wil en niet meer kan leven. Nee, ik word elke keer weer opnieuw wakker. En toen kwam mijn vader na 4 uur. Dat werd de vijfde klap van de hele poging. Ja, ik mocht naar huis. Alleen die mega afstand en muur bij mijn vader maakte dat ik acuut wilde verdwijnen, weer iemand die verdwijnt, weggaat omdat het te zwaar is, omdat ik te ingewikkeld ben. Hallo wespennest genaamd het leven, hoeveel steken ga je mij nog geven? Volgens mij is er al geen ruimte meer, volgens mij is de draagkracht op en het vlammetje is gedoofd.
Sinds ik thuis ben herleef ik telkens weer die nacht. De momenten dat ik wakker werd tijdens het beademen. Elke dag, elke nacht voel ik die momenten weer. Vooral het tweede moment, dat moment dat ze mij fixeerde. Ik weet niet waarom, maar het doet mij aan vroeger denken. Ik kan het niet goed voor de geest halen welke momenten van vroeger. Er moet iets gebeurd zijn, want ik begin altijd met huilen en intern krijg ik de drang om mij heen te slaan. Het moment dat ik realiseerde dat ik de poging weer had overleefd, ja ook dat moment doet vreselijk zeer. Ik had zo gehoopt dat het dit keer genoeg zou zijn. Alleen het zien van mijn vader doet nog meer pijn. Waarom? Deze pijn is nieuw, de persoon waarbij ik dacht nog te kunnen schuilen heeft nu officieel afstand genomen. Deze persoon kan mij alleen nog verdragen alsof ik doe dat er niks aan de hand is.
Ik weet dat het mijn eigen schuld is dat ik vijf nieuwe
wonden heb gekregen. Nou ja het zijn meer drie nieuwe wonden, steken en
klappen. Twee zijn oude wonden die opnieuw zijn opgescheurd, alleen ik kan niet
voor mij halen wanneer de oude wonden zijn gemaakt.
Ik heb geprobeerd om weer opnieuw mee te gaan draaien in deze verdomde wereld,
maar het lukt niet. Ik kan niet meer inspringen zoals de afgelopen vier keer.
Elke poging resulteerde in een moment van falen, een moment van realiseren dat
ik een soort alien ben, een moment van besef dat ik niet meer in deze wereld
hoor, dat als ik mensen zie, spreek of hoor dan denk ik waar hebben ze het
over. De afstand is nu te groot en de enige manier bestaan is isoleren en
vooral niemand zien. Ik kan niet meer opstaan. Dat kind dat altijd opstond als
het viel, die jonge vrouw is gebroken. Ik denk nu echt dat alle botten zijn
gebroken. Ik kijk in de diepe, zwarte gat. Daar in het duisternis ligt een
bleek lichaam in vreemde vormen, een nieuwe rockbottom. Alleen dat lichaam kan
zelf niet meer opstaan, gaan zitten. Die kan alleen nog maar liggen en wachten.
Ik, zij en dat lichaam bestaat nog alleen zweeft ergens tussen de werelden in.
Slapen, dissociëren, even bij mensen zijn en weer opnieuw. Een ding is zeker op
dit moment is deze jonge persoon niet teruggekomen op deze wereld, ze bestaat
half en ze, ik wil alleen nog maar slapen. Zo moe, uitgeput en uitgestreden.
Waarom nog opstaan? Alleen om nog meer klappen, steken, opstaan en weer vallen
in deze wereld te ontvangen. Nog meer pijn, nog meer besef van dat je niet bent
zoals alle anderen. Nee, ik kan het niet. Afgelopen week heb ik zelf nog meer
pijn erbij gedaan. Op alle leed dat ik al had, kwam er nog meer bij.
Alsjeblieft, laat mij de nacht vergeten, het gevoel vergeten, het ontwaken doen vergeten, het doet zo verrekte zeer!