Iris Keehnen

  • Home
  • Blog
    • Sport
    • psychische kwetsbaarheid
    • update
  • Gedichten
    • Elke keer
    • Diep dal
    • Rennen, vluchten, bewegen.
    • De dans van het leven.
    • My Guardian angel
    • De ring, de boksring.
    • Een roos
    • Een plaats in deze maatschappij?
  • Fotografie
    • Natuur
  • Video’s
  • Fragmenten van mijn leven
    • De eetstoornis heerst….
    • De weegschaal…
    • Vrijdag, gevangen in het verleden.
    • Genietmomentje; hardlopen.
    • Het zwarte gat
    • Wie praat
    • Het besluit en het verlangen naar…
    • Overleg, een keuze en een risico.
    • De muur, touwtje en kettingen.
    • Het is zo’n dag
    • De glijbaan
    • Wespennest genaamd leven
    • Nog steeds een wespennest.
    • Pure machteloosheid
    • Zowel een positieve als negatieve trigger…
    • De val, het crashen, de keus en verder vallen.
    • Een cirkel, een eindeloze cirkel.
    • De tijdbom
    • Euthanasietraject deel 1.
    • Euthanasietraject deel 2
    • Euthanasietraject deel 3
    • Euthanasietraject deel 4
  • Over mij
✕

Nog steeds een wespennest.

Iris juli 16, 2019

Het is nu een week geleden, 9 dagen om precies te zijn. Ja, ik besloot voor de dood. Om een poging te wagen voor eeuwige rust voor de jonge, maar volledig uitgestreden vrouw. Voor de vijfde keer dit jaar, wanneer leert ze het nou eens dat mijn lichaam niet te slopen is. Die nacht nam ik alle opgespaarde pillen in. Het zag er slecht uit en ze zouden het lichaam aan de beademing houden tot ieder geval vrijdag en ook tot die tijd in coma. Maar nee, het lichaam, mijn lichaam ontwaakte 3 keer tijdens beademing. 3 momenten die extra steken in mijn ziel stoken. Ik noem het wel mijn ziel, maar die is eigenlijk bij de eerste poging dit jaar al gestorven alleen mijn lijf is voort blijven bestaan.
De eerste keer dat ze ontwaakte gaven de artsen haar snel weer een slaapmiddel waarmee ze terug in coma werd gebracht. De tweede keer dat ze ontwaakte begon ze te vechten, waardoor de artsen haar fixeerde en daarna weer in slaap brachten. De derde keer moest ze door blijven ademen totdat de artsen genoeg vertrouwen hadden dat het lichaam het zelf aankon. De rest van de periode vanaf het moment dat ze bewust alles innam die dinsdagnacht tot aan donderdagochtend toen ze ontwaakte is niet binnengekomen. Ze, ik was echt weg van deze wereld al was het opnieuw voor tijdelijk.

Die ochtend van het wakker worden werd de vierde keer dat er een klap werd uitgedeeld. Huilend en alleen lag ik daar in het ziekenhuis. Zonder spullen, zonder vertrouwde mensen, moederziel alleen werd ik wakker en moest ik tot de middag wachten totdat mijn vader zou komen. Die ochtend wenste ik gelijk dat ik in coma was gebleven of nog beter was overleden, maar nee dit verrekte lichaam blijft maar doorgaan hoe erg ik het ook sloop. Hoe graag ik ook dood wil, weg wil en niet meer kan leven. Nee, ik word elke keer weer opnieuw wakker. En toen kwam mijn vader na 4 uur. Dat werd de vijfde klap van de hele poging. Ja, ik mocht naar huis. Alleen die mega afstand en muur bij mijn vader maakte dat ik acuut wilde verdwijnen, weer iemand die verdwijnt, weggaat omdat het te zwaar is, omdat ik te ingewikkeld ben. Hallo wespennest genaamd het leven, hoeveel steken ga je mij nog geven? Volgens mij is er al geen ruimte meer, volgens mij is de draagkracht op en het vlammetje is gedoofd.

Sinds ik thuis ben herleef ik telkens weer die nacht. De momenten dat ik wakker werd tijdens het beademen. Elke dag, elke nacht voel ik die momenten weer. Vooral het tweede moment, dat moment dat ze mij fixeerde. Ik weet niet waarom, maar het doet mij aan vroeger denken. Ik kan het niet goed voor de geest halen welke momenten van vroeger. Er moet iets gebeurd zijn, want ik begin altijd met huilen en intern krijg ik de drang om mij heen te slaan. Het moment dat ik realiseerde dat ik de poging weer had overleefd, ja ook dat moment doet vreselijk zeer. Ik had zo gehoopt dat het dit keer genoeg zou zijn. Alleen het zien van mijn vader doet nog meer pijn. Waarom? Deze pijn is nieuw,  de persoon waarbij ik dacht nog te kunnen schuilen heeft nu officieel afstand genomen. Deze persoon kan mij alleen nog verdragen alsof ik doe dat er niks aan de hand is.

Ik weet dat het mijn eigen schuld is dat ik vijf nieuwe wonden heb gekregen. Nou ja het zijn meer drie nieuwe wonden, steken en klappen. Twee zijn oude wonden die opnieuw zijn opgescheurd, alleen ik kan niet voor mij halen wanneer de oude wonden zijn gemaakt.
Ik heb geprobeerd om weer opnieuw mee te gaan draaien in deze verdomde wereld, maar het lukt niet. Ik kan niet meer inspringen zoals de afgelopen vier keer. Elke poging resulteerde in een moment van falen, een moment van realiseren dat ik een soort alien ben, een moment van besef dat ik niet meer in deze wereld hoor, dat als ik mensen zie, spreek of hoor dan denk ik waar hebben ze het over. De afstand is nu te groot en de enige manier bestaan is isoleren en vooral niemand zien. Ik kan niet meer opstaan. Dat kind dat altijd opstond als het viel, die jonge vrouw is gebroken. Ik denk nu echt dat alle botten zijn gebroken. Ik kijk in de diepe, zwarte gat. Daar in het duisternis ligt een bleek lichaam in vreemde vormen, een nieuwe rockbottom. Alleen dat lichaam kan zelf niet meer opstaan, gaan zitten. Die kan alleen nog maar liggen en wachten. Ik, zij en dat lichaam bestaat nog alleen zweeft ergens tussen de werelden in. Slapen, dissociëren, even bij mensen zijn en weer opnieuw. Een ding is zeker op dit moment is deze jonge persoon niet teruggekomen op deze wereld, ze bestaat half en ze, ik wil alleen nog maar slapen. Zo moe, uitgeput en uitgestreden. Waarom nog opstaan? Alleen om nog meer klappen, steken, opstaan en weer vallen in deze wereld te ontvangen. Nog meer pijn, nog meer besef van dat je niet bent zoals alle anderen. Nee, ik kan het niet. Afgelopen week heb ik zelf nog meer pijn erbij gedaan. Op alle leed dat ik al had, kwam er nog meer bij.

Alsjeblieft, laat mij de nacht vergeten, het gevoel vergeten, het ontwaken doen vergeten, het doet zo verrekte zeer!

Uit de schaduw

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?
Ik zie je lach, zo kwetsbaar, zoveel kracht.
Je allerdiepste wensen, voor even zichtbaar.
Als hoop dat met de zon komt, en boven je blijft staan.

Laat mij vlammen, laat mij zijn.
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven, om mijzelf te kunnen zijn.
Geef mij lucht voor mijn woorden.
Geef mij lucht voor mijn wens.
Ik laat mijn stem nu maar horen.
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Donker grijze wolken, vol dreiging en vol zwart
Lopend door de regen, vechtend tegen de wind
De weg die je bewandelt, al raak je hem soms kwijt
Ookal voel je, je soms eenzaam, we zijn samen in de strijd

Stap nu uit de schaduw, voel de warmte van de zon.
Je hoeft niet meer te verdwijnen, je mag aanwezig zijn
Wees wie je altijd, al wilde zijn
Ookal voel je, je soms anders, het is nu niet meer een geheim

Laat mij vlammen, laat mij zijn
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven,
om mijzelf te kunnen zijn
Geef mij lucht voor mijn woorden
Geef mij lucht voor mijn wens
Ik laat mijn stem nu maar horen
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?

Songtekst gemaakt door Nico, Nicky & Iris

Recente reacties

    Arba WordPress thema door XstreamThemes.