Iris Keehnen

  • Home
  • Blog
    • Sport
    • psychische kwetsbaarheid
    • update
  • Gedichten
    • Elke keer
    • Diep dal
    • Rennen, vluchten, bewegen.
    • De dans van het leven.
    • My Guardian angel
    • De ring, de boksring.
    • Een roos
    • Een plaats in deze maatschappij?
  • Fotografie
    • Natuur
  • Video’s
  • Fragmenten van mijn leven
    • De eetstoornis heerst….
    • De weegschaal…
    • Vrijdag, gevangen in het verleden.
    • Genietmomentje; hardlopen.
    • Het zwarte gat
    • Wie praat
    • Het besluit en het verlangen naar…
    • Overleg, een keuze en een risico.
    • De muur, touwtje en kettingen.
    • Het is zo’n dag
    • De glijbaan
    • Wespennest genaamd leven
    • Nog steeds een wespennest.
    • Pure machteloosheid
    • Zowel een positieve als negatieve trigger…
    • De val, het crashen, de keus en verder vallen.
    • Een cirkel, een eindeloze cirkel.
    • De tijdbom
    • Euthanasietraject deel 1.
    • Euthanasietraject deel 2
    • Euthanasietraject deel 3
    • Euthanasietraject deel 4
  • Over mij
✕

Pure machteloosheid

Iris augustus 13, 2019

De pijn is te intens, gewoon niet te verdragen. Ik kan alleen maar huilen, de tranen blijven maar stromen over mijn wangen. Ik kan er niks aan doen, het stopt gewoon niet meer. De duisternis die verspreid is door mijn hele lichaam, ik wil het eruit schudden. Net zolang bewegen totdat mijn lichaam pijn doet, misschien verdwijnt het dan. Ik kan het niet volhouden zo.

Als ik iets wil gaan doen dan is het alleen maar mijn tranen binnenhouden, wegslikken. Alleen ik kan het niet meer, ik kan ze niet meer stoppen. Ik ben zo moe, zo uitgeput. Ik wil gewoon dat het stopt, dat alles stopt of laat het verdwijnen. Zeg wat ik moet doen en ik doe het, maar laat ze alsjeblieft stoppen. Ik kan niet meer vechten. Ik kan helemaal niks meer doen, ik wil slapen, gewoon weg zijn.

Ook al stromen de tranen over mijn gezicht, ook al laat ik precies zien hoe ik mij voel. Niemand, maar dan ook echt niemand kan er verandering inbrengen. Het moet uit mijzelf komen, alleen hoe dan?! Als ik het kon veranderen dan deed ik het wel. Alsjeblieft help mij, laat het stoppen! De controle over alles ben ik al kwijtgeraakt. Ik kan het niet meer stoppen.

Gewoon niet meer denken, niet meer voelen. Gewoon helemaal uit voor een tijdje. Mensen zeggen dat het beter word, maar dat word het al jaren niet. Eigenlijk word het elk jaar slechter en slechter.
Ik sta machteloos en als ik dan een keer om hulp durf te vragen dan kijken ze mij net zo machteloos aan. Niemand kan dit stoppen, niemand kan mij helpen en ik, ik kan het ook niet. Ik heb mijzelf al opgegeven, dit gevoel is niet te doen. Het is alleen maar instorten en instorten. Mensen betrekken in je wereld is gevaarlijk, want zodra je laat zien hoe inkt en inktzwart die wereld is gaan ze weg of nog erger doen ze je pijn. Lijden dat is het woord puur lijden.

En als je denkt dat je veilig bent als je slaapt kom je bedrogen uit, nee in de nachten is het vaak nog erger. Herinneringen, nachtmerries en pure angst komen dan naar boven. Rust is niet meer te vinden in deze staat. Rust bestaat niet meer. Altijd vechten, altijd doorgaan alleen om de volgende dag diezelfde pijn, angst en onmacht weer te moeten doorstaan.

De tranen blijven gewoon maar stromen. Ik wil dat het stopt, ik wil zo graag dat het stopt. Ik kan deze pijn, dit verdriet, deze woede en machteloosheid niet aan. Daar is een mens niet voor gemaakt.

Alsjeblieft laat het stoppen, laat het alsjeblieft stoppen! Zeg mij hoe, zeg mij wat ik kan doen als het maar ophoudt. Ik wil, kan dit niet meer en wanneer ik dit aangeef. Ja dan komen ze met de vraag, de onmogelijke vraag. Geef ons tijd, geef ons een paar maanden.

Alleen wel een paar maanden van hel, van lijden en pure, intense pure machteloosheid.
Het erge nog is de machteloosheid bij anderen zien, dat je eigen gevoel word bevestigd.

Die machteloosheid in iemands ogen daar word je pas intens verdrietig en wanhopig van…

Uit de schaduw

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?
Ik zie je lach, zo kwetsbaar, zoveel kracht.
Je allerdiepste wensen, voor even zichtbaar.
Als hoop dat met de zon komt, en boven je blijft staan.

Laat mij vlammen, laat mij zijn.
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven, om mijzelf te kunnen zijn.
Geef mij lucht voor mijn woorden.
Geef mij lucht voor mijn wens.
Ik laat mijn stem nu maar horen.
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Donker grijze wolken, vol dreiging en vol zwart
Lopend door de regen, vechtend tegen de wind
De weg die je bewandelt, al raak je hem soms kwijt
Ookal voel je, je soms eenzaam, we zijn samen in de strijd

Stap nu uit de schaduw, voel de warmte van de zon.
Je hoeft niet meer te verdwijnen, je mag aanwezig zijn
Wees wie je altijd, al wilde zijn
Ookal voel je, je soms anders, het is nu niet meer een geheim

Laat mij vlammen, laat mij zijn
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven,
om mijzelf te kunnen zijn
Geef mij lucht voor mijn woorden
Geef mij lucht voor mijn wens
Ik laat mijn stem nu maar horen
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?

Songtekst gemaakt door Nico, Nicky & Iris

Recente reacties

    Arba WordPress thema door XstreamThemes.