De pijn is te intens, gewoon niet te verdragen. Ik kan alleen maar huilen, de tranen blijven maar stromen over mijn wangen. Ik kan er niks aan doen, het stopt gewoon niet meer. De duisternis die verspreid is door mijn hele lichaam, ik wil het eruit schudden. Net zolang bewegen totdat mijn lichaam pijn doet, misschien verdwijnt het dan. Ik kan het niet volhouden zo.
Als ik iets wil gaan doen dan is het alleen maar mijn tranen binnenhouden, wegslikken. Alleen ik kan het niet meer, ik kan ze niet meer stoppen. Ik ben zo moe, zo uitgeput. Ik wil gewoon dat het stopt, dat alles stopt of laat het verdwijnen. Zeg wat ik moet doen en ik doe het, maar laat ze alsjeblieft stoppen. Ik kan niet meer vechten. Ik kan helemaal niks meer doen, ik wil slapen, gewoon weg zijn.
Ook al stromen de tranen over mijn gezicht, ook al laat ik precies zien hoe ik mij voel. Niemand, maar dan ook echt niemand kan er verandering inbrengen. Het moet uit mijzelf komen, alleen hoe dan?! Als ik het kon veranderen dan deed ik het wel. Alsjeblieft help mij, laat het stoppen! De controle over alles ben ik al kwijtgeraakt. Ik kan het niet meer stoppen.
Gewoon niet meer denken, niet meer voelen. Gewoon helemaal
uit voor een tijdje. Mensen zeggen dat het beter word, maar dat word het al
jaren niet. Eigenlijk word het elk jaar slechter en slechter.
Ik sta machteloos en als ik dan een keer om hulp durf te vragen dan kijken ze
mij net zo machteloos aan. Niemand kan dit stoppen, niemand kan mij helpen en
ik, ik kan het ook niet. Ik heb mijzelf al opgegeven, dit gevoel is niet te
doen. Het is alleen maar instorten en instorten. Mensen betrekken in je wereld
is gevaarlijk, want zodra je laat zien hoe inkt en inktzwart die wereld is gaan
ze weg of nog erger doen ze je pijn. Lijden dat is het woord puur lijden.
En als je denkt dat je veilig bent als je slaapt kom je bedrogen uit, nee in de nachten is het vaak nog erger. Herinneringen, nachtmerries en pure angst komen dan naar boven. Rust is niet meer te vinden in deze staat. Rust bestaat niet meer. Altijd vechten, altijd doorgaan alleen om de volgende dag diezelfde pijn, angst en onmacht weer te moeten doorstaan.
De tranen blijven gewoon maar stromen. Ik wil dat het stopt, ik wil zo graag dat het stopt. Ik kan deze pijn, dit verdriet, deze woede en machteloosheid niet aan. Daar is een mens niet voor gemaakt.
Alsjeblieft laat het stoppen, laat het alsjeblieft stoppen! Zeg mij hoe, zeg mij wat ik kan doen als het maar ophoudt. Ik wil, kan dit niet meer en wanneer ik dit aangeef. Ja dan komen ze met de vraag, de onmogelijke vraag. Geef ons tijd, geef ons een paar maanden.
Alleen wel een paar maanden van hel, van lijden en pure,
intense pure machteloosheid.
Het erge nog is de machteloosheid bij anderen zien, dat je eigen gevoel word
bevestigd.
Die machteloosheid in iemands ogen daar word je pas intens verdrietig en wanhopig van…