Iris Keehnen

  • Home
  • Blog
    • Sport
    • psychische kwetsbaarheid
    • update
  • Gedichten
    • Elke keer
    • Diep dal
    • Rennen, vluchten, bewegen.
    • De dans van het leven.
    • My Guardian angel
    • De ring, de boksring.
    • Een roos
    • Een plaats in deze maatschappij?
  • Fotografie
    • Natuur
  • Video’s
  • Fragmenten van mijn leven
    • De eetstoornis heerst….
    • De weegschaal…
    • Vrijdag, gevangen in het verleden.
    • Genietmomentje; hardlopen.
    • Het zwarte gat
    • Wie praat
    • Het besluit en het verlangen naar…
    • Overleg, een keuze en een risico.
    • De muur, touwtje en kettingen.
    • Het is zo’n dag
    • De glijbaan
    • Wespennest genaamd leven
    • Nog steeds een wespennest.
    • Pure machteloosheid
    • Zowel een positieve als negatieve trigger…
    • De val, het crashen, de keus en verder vallen.
    • Een cirkel, een eindeloze cirkel.
    • De tijdbom
    • Euthanasietraject deel 1.
    • Euthanasietraject deel 2
    • Euthanasietraject deel 3
    • Euthanasietraject deel 4
  • Over mij
✕

Wespennest genaamd leven

Iris juli 16, 2019

Dat zit ze dan met haar laptop op de bank. Vanaf een afstand ziet het er heel knus uit. Een lekkere warme kruk, deken over haar heen en haar kat op haar voeten. Een kop thee staat klaar op het tafeltje naast haar. Ja, daar zit ik dan helemaal klaar om een positief stuk te schrijven en stuk over mijn reizen. Hoe goed het mij deed, hoe het mij deed overleven en hoe ik leerde om mijzelf te redden. De titel was al getypt, elke reis wilde ze omschrijven en vertellen hoe haar psychische gevechten aanwezig en afwezig waren tijdens het reizen. Maar ze kan het niet, ik kan het niet, ze voelt het niet meer, ik voel het niet. Hoe graag ik ook dat wil opschrijven is dit niet het moment en ik weet ook niet of dat moment nog gaat komen.

Nee, dit fragment is en gaat over het hier en nu. De keiharde realiteit over mijn gevoelens of de afwezigheid daarvan. Het punt waar ze opnieuw op is beland met 2 benen. Er liepen 2 wegen, nou eigenlijk 3 wegen. Eerste weg: het leven. Tweede weg: het euthansietraject en ja dan de derde weg waarvan iedereen wist dat die is blijven bestaan. De derde weg: de dood.
Na heel even geproefd te hebben van de tweede weg kwam de keiharde realiteit binnen, waarmee ze vol naar de derde weg werd getrokken. De dood, het snakken naar rust voort gekomen uit wekenlang vechten naar die ene afspraak toe, zo hard gevochten dat er alleen nog maar pure uitputting over is. Zo graag wilde ze de tweede weg bewandelen, alleen deze is te lang. Na dagen van pure wanhoop, machteloosheid en pijn, begon ze opnieuw met tellen. Zoeken naar andere uitwegen, alles maar op niet de weg te hoeven te bewandelen zoals de laatste weken. Vechten, verdrinken en eruit gesleurd. Door de dagen heen getrokken door andere mensen alleen maar om het traject te halen.

Nu is het moment er weer voor de zoveelste dit jaar sta ik met beide benen op de weg van de dood. Ergens wil ik een andere weg, eentje die wel leidt naar het tweede pad. Het eerste pad daar wil ik zeker niet meer heen. Ergens wil ik tegen iemand aankruipen en deze dag/nacht laten passeren zodat ik niks doe. Alleen ik voel in elke vezel van mijn lichaam dat de duisternis heeft overgenomen. Dat ik moet gaan handelen en al mocht ik het overleven dan heb ik op zijn minst 2 dagen gehad waar ik daadwerkelijk weg was van de wereld. Ik kan niet meer vechten de draagkracht is op. Ik kan alleen nog maar huilen en huilen, mijzelf pijn doen en instorten.

Op de bank zit een jonge vrouw volledig gebroken, uitgestreden. Haar hele leven gevochten om te kunnen bestaan. Het kleine meisje die al vroeg leerde vechten, vallen en weer opstaan. Dat meisje is weg, dat vechtertje is weg, verdwenen en kapot. Er zit een vrouw, die elke keer maar weer dieper valt en als ze überhaupt probeert op te staan dan lig de volgende klap al weer klaar. De jonge vrouw wilt niet meer opstaan, niet meer vechten en zich door de dag slepen. Ze wilt verdwijnen van deze wereld, want ze hoort hier niet.

Het spijt mij zo van alles wat ik veroorzaakt heb, de pijn die ik mensen aan doe door telkens weer een poging. Ik kan niet meer, ik kan niet meer het hele traject doorlopen. Ik wil niet leven zoals ik nu moet leven. Ik wil rust het liefst voor altijd, maar al is het voor een paar dagen. Ik wil eruit, uit deze wespennest genaamd het leven.

Uit de schaduw

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?
Ik zie je lach, zo kwetsbaar, zoveel kracht.
Je allerdiepste wensen, voor even zichtbaar.
Als hoop dat met de zon komt, en boven je blijft staan.

Laat mij vlammen, laat mij zijn.
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven, om mijzelf te kunnen zijn.
Geef mij lucht voor mijn woorden.
Geef mij lucht voor mijn wens.
Ik laat mijn stem nu maar horen.
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Donker grijze wolken, vol dreiging en vol zwart
Lopend door de regen, vechtend tegen de wind
De weg die je bewandelt, al raak je hem soms kwijt
Ookal voel je, je soms eenzaam, we zijn samen in de strijd

Stap nu uit de schaduw, voel de warmte van de zon.
Je hoeft niet meer te verdwijnen, je mag aanwezig zijn
Wees wie je altijd, al wilde zijn
Ookal voel je, je soms anders, het is nu niet meer een geheim

Laat mij vlammen, laat mij zijn
Geef mij zuurstof,
Laat mij dansen in het leven,
om mijzelf te kunnen zijn
Geef mij lucht voor mijn woorden
Geef mij lucht voor mijn wens
Ik laat mijn stem nu maar horen
Wij zijn toch allemaal maar mens!

Zullen we gewoon, met z’n allen zijn?

Songtekst gemaakt door Nico, Nicky & Iris

Recente reacties

    Arba WordPress thema door XstreamThemes.